Driemaal Nederlandse avantgarde. Ezra Jacobs studeert nog aan het instituut voor sonologie, en dan weet je al een beetje in welke richting je moet denken: serieuze geluidsexperimenten, ruis, electro-akoestiek. Zo abstract als muziek maar zijn kan. Moeilijk spul dus hier Diffusiedrang, ook al omdat er nagenoeg geen sprake is van melodie. Nee, Jacobs lijkt geluiden uit de ether op te vangen, om die vervolgens te bedelven onder dikke lagen ruis, storing en andersoortige dronegeluiden. Niet echt heel dynamisch wat betreft volume (want veelal bepaald niet zacht), ook niet echt mooi te noemen, maar wel behoorlijk fascinerend. Vooral cerebraal gezien dan, want gevoelsmatig is het moeilijk aan te sluiten bij de sonische exploraties van Jacobs. Toch is het erg prettig laagjes afpellen in de geluidsbrei.
Bas van Huizen blijft op Anachronistenmist op ietwat bekender terrein, want hij houdt wat meer van melodie en compositie. Op Last.FM staan referenties als Xela, Tim Hecker en Fennesz; niet de minsten, maar in het geval van Van Huizen niet onterecht. Sterker nog, Van Huizen doet niet onder voor Xela of Hecker (Fennesz blijft natuurlijk nog even onbereikbaar) als het op composities aankomt; al loopt hij qua originaliteit uiteraard niet voorop, want glitch en overslaande cd-spelers kennen we al uit de jaren Oval. Niettemin staan de technieken en geluiden geheel in dienst van melodie en sfeer, een sfeer die meestal droef en melancholiek is en dus goed aansluit bij de voorkeur van uw recensent. Fantastisch mooie plaat, dit Anachronistenmist, een plaat die meer aandacht verdient dan hij krijgt. Verplichte kost voor liefhebbers van bovengenoemde namen, maar ook van Stars of the Lid, William Basinski, Machinefabriek, Labradford en Pan*American.
Van Puin + Hoop waren we vorig jaar al flink onder de indruk met hun eigenwijze vorm van improv en drones, en ook nu weer op het prachtig getitelde Waarschoonlijk gaan we weer plat. Terwijl het nu toch andere muziek betreft dan die eerdere releases: voorheen vrije improv waarbij de leden elkaar niet eens hoorden (en dan toch mooi kunnen dronen, ik geef het je te doen), nu meer gestructureerd en gedisciplineerd. Weliswaar nog steeds ingehouden, maar duidelijk songgerichter. Een riff wordt herhaald en herhaald, er komen geluiden bij, er gaan geluiden af, en ondertussen word je steeds verder erin gezogen en kom je er uiteindelijk achter dat je de ruimte aan het verkennen bent liggend tussen het lange gras in een appelboomgaard; dat gevoel. Op het laatst van de 25 minuten durende compositie komen er zelfs drums en piano voorbij en lijkt het bijna een soort space-post-rock te worden waarbij de naam Yume Bitsu maar niet uit mijn hoofd wil gaan. Indrukwekkend staaltje.
mij=Etherkreet & Etherkreet & Eigen Beheer