Een in Londen wonende Duitser met een onhandig artiestennaam. Zeker nu ook Liam van de Finn-familie aan ‘t musiceren is geslagen. Deze Finn. heet eigenlijk Patrick Zimmer en is een archaïsch, bijna adellijk uitziende multi-instrumentalist. Zijn (derde) album is sympathiek, lief en bekwaam gearrangeerd, maar overleeft stiekem de openingstrack niet. “Half Moon-Stunned” is werkelijk schitterend, de ijle vrouwelijke stem van Finn fladdert door een Dybdahliaanse folky gitaartokkel en ouderwetse strijkers. Vervolgens blijkt de tweede track nagenoeg identiek, en de rest daarna ook. Dat wordt, goh, al snel wat saai. The Best Low-Priced Heartbreakers You Can Own kenmerkt zich door de afwezigheid van traditionele drums. Er zit in de sixties-achtige orkestcrescendo’s nog wel wat paukenwerk of een tik op de hi-hat, maar daar blijft ‘t heel lang bij. Pas in ‘t relatief swingende “The Truth Is A Lie” vinden we een echt ritme. En dat terwijl het eerder genoemde “Half Moon-Stunned” eigenlijk al als een opmaat voelde tot een wat sneller nummer. Finn. doet niet aan opmaten, wel aan coda’s. Hij heeft de originele doch irritante gewoonte om op een flink gedeelte van zijn liedjes een outro te laten volgen, dat ‘t themaatje nogmaals herhaalt. Volkomen overbodig. Zingen kan ie wel, met “Dew” en “Heart Of Roses” als meest geslaagde voorbeelden. Daar klinkt de man als een nieuwe Jónsi, het engeltje van Sigur Rós. En om aan te tonen dat ie echt niet altijd hetzelfde doet, waant hij zich in “Julius Caesar” nog even een Fleet Fox.
mij=Erased Tapes