Laten we eens de recensent foppen door in alles te laten lijken dat we helemaal niet met een release van nu te maken hebben, moet het Australische Green Circles hebben gedacht. En het was ze bijna gelukt. Allereerst begint het foppen al bij de aankleding met een verbleekte foto op de hoes van een straat die niet bij deze tijd past. Ook de verdere foto’s in het boekje en op de achterkant zijn hier duidelijk in. Ook gebruiken ze een ouderwetsche lettertype om de titel Tavistock Street op het album aan te geven. Als je dan de muziek draait hoor je bovendien typische jaren zestig liedjes, een beetje à la The Kinks en The Monkees. Of in de lijn van de Small Faces, “Green Circles” was – vast niet toevallig – een nummer van hen. Ook muzikaal sluit het prima aan door bijvoorbeeld de gitaarpartijen en een orgeltje. En dan is er nog een liedje met de titel “21st Century Blues”. Ik dacht dus in eerste instantie met een re-release te maken te hebben, maar aangezien ik nog nooit van de band gehoord had, was het wel opvallend dat het geluid zo goed is. Bij onbekendere bands rammelt er dan meestal wel het een en ander en zijn er vaak ook bonustracks aan toegevoegd die al helemaal niet in geluidskwaliteit uitblinken. The Green Circles zijn dus wel degelijk van nu en de vier heren komen uit Adelaide. Tavistock Street is inmiddels afgebroken, maar de band heeft de straat geëerd met elf liedjes waaronder twee covers van Australische bands (“Sandra” van The Screaming Believers en “Long Love Sivananda” van Inside Looking Out). Het resultaat is niet onverdienstelijk. Integendeel, Tavistock Street mag er zijn met goede liedjes, fijn uitgevoerd. Lang leve de jaren zestig, ehhhhh… ik bedoel de jaren nul.
mij=Off The Hip / Clearspot