Klepperdeklep! Hey, de post! In een soort van Pavlov-reactie veer ik op en stuif ik naar de brievenbus. Eens kijken of er weer zo’n bubbeltjesenveloppe tussen het stapeltje zit dat er zojuist doorheen geschoven werd. Een bubbeltjesenveloppe betekent namelijk meestal verse muziek van File Under. Verse muziek voor het nieuwe jaar. Oké, het begin van mijn eerste recensie voor het nieuwe jaar is weer gemaakt. Een tamelijk flauwe verwijzing naar The Postal Service gevolgd door iets over een Pavlov-reactie, opveren en een bubbeltjesenvelop. Genoeg elementen voor een omschrijving van de folktronica die op het tweede album van de Brit James Yuill te vinden is. Na even op het verkeerde been te zijn gezet door de Drakeiaanse folky opener “You Always Do” veer ik op van de naast eerdergenoemde The Postal Service tevens aan New Order refererende liedjes waar Yuill mij vervolgens op trakteert. Lekker! Bijna net zo verslavend als bubbeltjesplastic. Plop! Plop! Plop! Enzovoorts. Daar zit ‘m dus ook meteen het probleem van dit album in. Tegen het einde glipt de spanning er tussenuit en gaat het allemaal een beetje vervelen. Dat is erg jammer, want de eerste helft van Turning Down Water For Air toont aan dat Yuill – hoe spreek je dat eigenlijk uit? Djoe-iel of djuul ? – tot mooie dingen in staat is. Het maakt hem in ieder geval een naam voor de shortlist met uit te checken namen op Eurosonic.
mij=Moshi Moshi / V2