Zo hard mogelijk en bij voorkeur ‘s avonds laat in een donkere woonkamer. Dit is hoe John Frusciante het liefst ziet dat mensen zijn nieuwe album The Empyrean beluisteren. En afgezien van deze praktische luistertip licht Frusciante op zijn website ook nog uitgebreid het verhaal achter de teksten van The Empyrean toe, tot in groot detail: ‘The main character goes through extreme loneliness (in song two and the first half of song five) and at times thinks he can only merge with this force upon dying.’ Hier spreekt een man met ervaring. In 2004 bracht Frusciante zes prima solo-albums uit en met de hoogtepunten van die albums had er gemakkelijk een echt briljante plaat samengesteld kunnen worden. Dit jaar blijft het (gelukkig) maar bij één release maar wel eentje waar alles precies klopt. Op de instrumentale opener van ruim negen minuten laat Frusciante even op subtiele wijze horen waarom hij tot de beste gitaristen ter wereld behoort, gevolgd door een schitterend spookachtige versie van Tim Buckley‘s “Song to the Siren”. Met hulp van vaste solo-partner Josh Klinghoffer, mede-Pepper Flea en zelfs ex-Smith Johnny Marr heeft Frusciante met The Empyrean een album gemaakt dat stukken boeiender is dan het laatste werk van de Red Hot Chili Peppers. Het album en de uitleg bieden een unieke blik in het muzikale en spirituele brein van Frusciante. Niet altijd even goed te volgen, maar compleet onnavolgbaar.
mij=Record Collection
Wat een fascinerende laatste zin in deze recensie! Is er ook onnavolgbaarheid die wel goed te volgens is? Of hebben we hier met een klassiek pleonasme van doen?
Absoluut. Maar ja, het is dan ook gewoon een schitterend prachtalbum!
We hebben hier niet met een klassiek pleonasme van doen (het zou trouwens een tautologie zijn), omdat de twee dingen naar andere zaken verwijzen. Het eerste naar de voor de luisteraar soms moeilijk te volgen muziek, de tweede de onnavolgbaarheid van zijn muzikale prestatie.
Het album is trouwens prachtig.
Ik vind t wel grappig dat de termen van taalgebruik belangrijker zijn dan de rest.. En waarom is het “gelukkig” dat het dit jaar maar bij 1 release blijft?? Als je kan vluchten van deze wereld naar een 4e dimensie door zo’n album is dat toch geweldig?
Het is erg de moeite waard om de Japanse versie te zoeken (en vinden). De bonustrack Ah Yom maakt het verschil in prijs meer dan goed.