In een niet eens zo verleden aan het begin van deze eeuw schijnt Julie’s Haircut een lo-fi bandje geweest te zijn uit Italië dat deed denken aan de Pixies. Ik geloofde mijn ogen niet toen ik het las terwijl ik luisterde naar de nieuwe dubbel-cd van Julie’s Haircut. Ik hoor hierop namelijk van alles terug, behalve invloeden van deze Bostonse band. Wat ik dan wel hoor? Poeh, da’s een lastige vraag. Er gebeuren namelijk zoveel verschillende dingen in de negentig minuten die Our Secret Ceremony duurt dat ik op een bepaald moment dacht dat ik gewoon in shuffle-mode naar mijn iPod zat te luisteren. Cd1 begint nog redelijk normaal, met een drumcomputer, waarover heen een Moog langzaamaan begint te dreinen en Nicola Caleffi begint te zingen. Het doet me een beetje denken aan de Spanjolen van Schwarz, ook al zo’n interessant bandje. Maar Julie’s Haircut is al lang geen normale Caleffi een van de meer constantere factoren op deze dubbelaar, maar eigenlijk schuift er bij elk volgende nummer wel weer een stel andere muzikanten aan die meespelen. Ik vind het wel een interessante benadering zo’n wisselend collectief. Het geeft een gevoel dat je zit te luisteren naar een band die een ongeleid projectiel lijkt en daagt je uit door zijn afwisseling. Neem bijvoorbeeld Het trippy “Breakfast With The Lobster” van Cd2 met zijn ongedurige, bijna stoned klinkende dwarsfluit. Dat is zo anders dan je daarvoor en daarna hoort dat je het bijna niet meer snapt. Voeg daarbij fascinerende tracktitels als “The Devil In Kate Moss” en “Hidden Channels Of The Mind” en je begrijpt vast wel dat deze Italianen ongrijpbaar zijn, maar wel uitermate boeiend.
mij=A Silent Place / Clearspot