Noorderslag Napret

Heel dapper had ik me voorgenomen om dit jaar Alain Clark te gaan vermijden. En eigenlijk weet je, Alain Clark is niet te vermijden. Helemaal niet op Noorderslag. Vorig jaar zag ik ’em twee keer en dit jaar zou het een Clarkloos jaar worden! Want de Grote Zaal is wel te vermijden. Alleen was Alain alvast begonnen op de Serious Talent Stage, bij binnenkomst. En daar konden we toch wel de conclusie trekken dat Alain Clark de best geklede band van Noorderslag heeft en dat de man een aardig potje muziek kan maken. 2008 was Clark’s jaar en misschien was hij wel de man die het verdiend had om liters bier naar zijn kop gekeild te krijgen. Magoe, de avond was nog jong, de Popprijs was nog ver weg.

mij=Door: Gr.R. & Blink. Foto's: Dennis & Klaas
Inmiddels zijn net de twee piepjonge gastjes van The Death Letters losgebarsten. De onontkoombare Rucanors, strakke zwarte jeans, zwart haar, keychain aan de broek, dikke Marshall op het podium… qua visuals klopt alles. Qua muziek gelukkig ook want het is onwaarschijnlijk hoe strak de band speelt. De energie knalt van het podium en vooral zanger/gitarist Duende laat een diepe indruk achter bij het net aangekomen maar al snel enthousiaste publiek. Vooral als het tempo terug zakt, wordt het stoner zoals we niet vaak in Nederland horen. Helemaal te 'tof' om Duende's woorden te gebruiken.

Van de smerige rock van The Death Letters is het een behoorlijk grote overgang naar het lieve hoofdje van de Meppelse Charlot en haar band I Kissed Charles. Springerig, poppy, erg vrolijk en ook eigenlijk best aanstekelijk. Als de begeleidingsband 10% van de power van The Death Letters zou kunnen lenen zou het al een hoop schelen. Next.

Tja, en dan mag Lucky Fonz III openen in de grote zaal. En Lucky Fonz III en de grote zaal, dat zijn niet de beste vrienden. Om het schrijnend gebrek aan kwaliteit te verhullen heeft Fonz wat vrienden meegenomen die het niveau wat opkrikken. Laten we vooropstellen, Lucky Fonz schrijft ontzettend goede nummers, maar de uitvoering heeft vooral te lijden aan een overdaad aan Lucky Fonz. De man lijdt wat dat betreft aan het syndroom van Daniel Johnston, ook iemand die zijn briljante nummers zelf niet fatsoenlijk voor het voetlicht krijgt. De gespeelde stunteligheid is soms stuitend en de valse zang helpt niet mee. Een strijkkwartet en Bettie Serveert's Carol van Dijk weten het niveau acceptabel te houden, maar oh oh oh wat valt Fonz verder door de mand. Die Popprijs, daar hoeft Fonz niet aan te denken.

Wie ook door de mand vallen zijn King Jack. Zitten wij in Nederland te wachten op een soort van Bon Jovi Light? Ik dacht het niet! De band speelt best degelijk, maar klinkt vooral als een coverband die besloten heeft om maar eigen materiaal te gaan spelen en daar nog zoekende in is. Een eigen smoel ontbeert het volkomen, dus vooral doorzoeken zou ik zeggen.

Waar Jelle Paulusma op zijn laatste album voornamelijk breekbare liedjes brengt, zijn het in de volle 3voor12-zaal vooral de trommelvliezen die dreigen te breken. Met zeven man op het podium gaat Paulusma behoorlijk tekeer waardoor de voorste rijen bij de goed gevulde zaal regelmatig naar de oren moeten grijpen. Lang leve de oordopjes! Jelle staat in zijn charmante groene joggingbroek een set te spelen die wel erg goed in elkaar steekt, al zullen de liefhebbers van zijn rustigere werk zich rot zijn geschrokken. Een prima, maar niet wereldschokkend optreden en een iets subtieler afgesteld geluid was zeer welkom geweest.

Wel subtiel is het optreden van Marike Jager in de vreemd gevormde maar wel zeer sfeervolle CBK-zaal. Marike heeft duidelijk plezier in het optreden en blijft maar zeggen hoe te gek ze Noorderslag vindt. Het werkt wel aanstekelijk want het publiek hangt aan haar lippen. Wat opvalt bij Marike Jager is het oogcontact met haar publiek. Ze kijkt zelfverzekerd de voorste rijen in de ogen en grijpt zelfs in als het voorin redelijk leeg is terwijl bij de ingang de binnenloop stokt. Of iedereen even een stapje naar links wil doen. En ja hoor, iedereen doet het. Stiekem is iedereen een beetje verliefd op Marike.

En dan is het tijd voor wat competitie. De vrouwen in de zaal, en die waren er veel, zullen het er niet mee eens zijn, maar wij mannen maken graag overal een wedstrijdje van. En twee souldiva's in dezelfde zaal achter elkaar zetten, dat is natuurlijk pure uitlokking. Sabrina Starke opent. Starke speelt in een grote bezetting, inclusief blazers en twee toetsenisten en daarmee probeert ze te maskeren dat haar songmateriaal niet altijd even sterk is. Zingen kan ze, dat staat buiten kijf, maar vooral als het tempo terug zakt verliest Sabrina de aandacht snel.
Daar heeft Giovanca minder last van. Ze speelt met een kleinere band, de enige blazer is een dwarsfluitist, maar de band is hechter en het songmateriaal is veel sterker. Starke en Giovanca zijn beiden podiumbeesten, maar vooral Giovanca is net wat onbevangener, waardoor het podium wat meer haar natuurlijke habitat lijkt. De aandacht blijft net wat langer gevangen en er wordt meer gedanst bij Giovanca. Kortom, Starke – Giovanca is momenteel 0-1 bij de rust, maar laten beide dames elkaar maar vooral blijven opjutten, want van dergelijke soulbands kunnen we er nooit genoeg hebben.

Voor het podium bij Miss Montreal is het inmiddels behoorlijk druk geworden, al zijn het wel voornamelijk fotografen en cameramensen. Blonde zangeres Sanne kletst de popliedjes ietwat zenuwachtig en daardoor compleet ongecompliceerd aan elkaar. Zo horen we dat ze door de zenuwen bijna had moeten overgeven, dat haar ex-vriendje Ricardo een klootzak was en dat heur haar vandaag voor geen meter zit. Zo leer je nog eens wat op Noorderslag. Geen verpletterend optreden, maar toch best aardig, voornamelijk door de innemende charme van Sanne.

En dan is er Steen! Focking Steen! Modder focking kenker Steen! Steen komt uit Da Buurd! En in Da Buurd, die in Utereg ligt, daar is het niet pluis. De kenker tiert er welig en de bitches willen alles, behalve Steen. Maar als junk op Hoog Catherijne kun je dat verwachten. Iedere cent is welkom en ook op het podium wil Steen de Eurietjes graag. Steen's maatje Spinal heeft het nog zwaarder. Want die is dan wel knap, maar hangt van de kankerziektes en SOA's aan elkaar en ook dat willen die kankerhoeren dan ook weer niet! Maar Steen is de man en de blanke kenkerrapper en Steen maakt geen gevangenen. Dat merkt fotograaf Dennis want als Steen oproept om een pit te beginnen gaat Groningen gewillig mee en moet Dennis een elleboogje terug koppen. Maar goed, dat zijn toch de beste concerten, daar waar bloed vloeit.

Bij Bertolf spuit het bloed niet in het rond. Die doen alleen maar in gloedvolle melodieën en dat doen ze met verve. De Nederlandse Novastar, moet ik zo af en doe denken, maar dan doe ik Bertolf te kort. The Jayhawks komen ook nog langs maar Bertolf heeft teveel een eigen smoel om die referenties echt storend te laten zijn. En laten we eerlijk zijn, er zijn slechtere referenties, veel slechtere. Pluspunten scoren ze met de slide, want daarmee zit je bij mij altijd goed.

Minder charmant maar wel compleet uniek is Roosbeef. De tent waarin ze speelt is tot aan de nok toe gevuld en haar optreden is een ongekende triomf. De kraakheldere stem van Roos overdondert het publiek meteen en iedere noot klopt gewoon. Naast nummers van haar album speelt Roos ook een nieuw nummer en Tjeerd Bomhof van Voicst verzorgt de achtergrondzang. Het optreden had nog uren langer mogen doorgaan wat ons betreft.
De Buma Cultuur Zaal zit inmiddels stampvol voor de uitreiking van de Popprijs 2008. Na het crowdsurfen van gekke Giel wordt bekend gemaakt dat de prijs eindelijk naar De Dijk gaat. Huub van der Lubbe draagt ietwat houterig een tekstje voor van papier, “Ik Kan Het Niet Alleen” wordt ingezet en het wordt de hoogste tijd om van deze oude helden op weg te gaan naar de jonge goden van De Staat.

De hype van januari is De Staat. Deze Nijmegenaren hebben net hun eerste plaat uit en zijn alom vertegenwoordigd in de media. Ze staan op het meest rottige podium van Noorderslag, dat bij de ingang, maar het is er afgeladen vol. En eerlijk gezegd, De Staat maakt de buzz volledig waar! Gedreven rock, met een licht Queens of the Stone Age-geurtje, maar met ijzersterke nummers. De band is niet de meest charismatische die op Noorderslag staat maar de muziek vergoedt veel, heel veel. Wellicht is het zelfs het hoogtepunt van de avond.

Tijd voor de voetjes van de vloer! En dat kan met Hit Me TV. De band is dan ook erg populair bij de meisjes. Echt hangen blijven de nummers nog niet, maar zo heel erg is dat niet. Het plezier straalt eraf en dat is al heel wat. De band neemt gelukkig zo af en toe even wat gas terug, maar kondigt meteen aan dat er daarna weer gedanst kan worden. Minpuntjes krijgt de band voor die lelijke draagbare synth, maar dat is verder kniesoren.

Reuzen zijn het niet, de Giants of Husavik, maar ze zien er wel indrukwekkend uit. De band is gestoken in witte monnikspijen en staat stoïcijns op het podium. Muzikaal doet het denken aan de oude Sigur Rós, maar dan met een diepe beat zo af en toe. Het heeft dan ook de nadelen van de oude Sigur Ros; het komt niet helemaal van de grond. Je zou willen dat ze zo af en toe het gaspedaal even diep intrappen.

Face Tomorrow weet de grote 3FM-zaal inmiddels goed te vullen, al blijft een opvallend groot deel van het publiek lekker in de bankjes hangen. Live klinkt de band een stuk minder glad en gedoseerd dan op het laatste album In the Dark. De band geeft een loeihard en spetterend optreden en vooral zanger Jelle maakt indruk. Hij laat het publiek weten dat de band net een 'kuttijd' achter zich heeft gelaten zonder hier verder op in te gaan. Maar als een kuttijd zorgt voor zulke goede optredens dan wens ik meer bands een kuttijd toe. Verpletterend.

Waar Jelle van Face Tomorrow het publiek maar één keer aanmaande om de handjes in de lucht te houden, doen de mannen van De Jeugd van Tegenwoordig dit om de vijf minuten. Tot tegenzin van de Jeugd geeft het Noorderslag-publiek hier niet echt massaal gehoor aan. Waarschijnlijk de vermoeidheid want aan de kwaliteit van het optreden ligt het zeer zeker niet. De unieke teksten en snoeiharde beats van de Jeugd klinken geweldig in deze grote zaal. Popprijs 2009 alvast reserveren wellicht?

Al is zZz natuurlijk ook een kandidaat, want die timmeren behoorlijk aan de weg, ook internationaal. De 3FM-zaal is weer afgeladen en de ADHD psychedelica gaat erin als zoete koek. Daan metselt zich steeds meer in de toetseninstrumenten en hij hoeft alleen nog maar een cape om te doen om op Rick Wakeman te gaan lijken. Het staat een goed optreden niet in de weg.

De klok heeft inmiddels twee geslagen en de drie dagen festival begint zijn tol te eisen. De volledige File Under recensie- en fotocrew verzamelt zich om te vertrekken, maar dat vertrek wordt nog even uitgesteld door een puik optreden van Gomer Pyle. Deze Brabanders zijn al even bezig en dat is mij volledig ontgaan. Waarom vraag ik mij af, want de spacey stoner staat als een huis en de Brabanders geven een zeer degelijke show weg. Het is een mooi besluit van de avond. 2009 is muzikaal weer afgetrapt. Dat het maar een professioneel jaar mag worden…