Novastar

Soms heb ik geen idee waar ik de tijd laat. Voor mijn gevoel is het nog maar kort geleden dat ik dik een half uur praatte met Joost Zweegers over zijn nieuwe cd Almost Bangor. Maar dat was al begin september van het vorige jaar. Ik had toen niet durven voorspellen dat Almost Bangor zo succesvol zou worden als het hier geworden is de afgelopen maanden. Elke zaal die Novastar aandeed was strak uitverkocht, zijn liedjes zijn dagelijks te horen op de radio en hij schreef zelfs de themasong van de Serious Request-actie op 3FM. Het zijn zaken die Joost waarschijnlijk zelf ook niet verwacht had, die warme donderdagmiddag toen hij de pers te woord stond. Maar dat er hard gewerkt werd aan het tot een succes maken van zijn nieuwe plaat was me wel duidelijk. Volgens mij voerde hij al zittend op het balkon in de zon wel vijf telefoongesprekken in de korte tijd die hij had tussen mijn interview en het voorgaande. En in alle gesprekken klonk zijn enorme gedrevenheid door. Gelukkig zet hij tijdens het interview zijn telefoon uit.

mij=Interview: Storm
Onrustig neemt hij plaats in de bank tegenover me en kijkt me geïnteresseerd aan. Als ik zeg dat hij moe oogt, bekent hij dat meteen.
'Ik zit hier ook al vanaf vanmorgen half zeven. Zo lang ben ik bezig. Elke dag al. Elke dag. Radio tussendoor. In Nederland vinden ze het nodig om die radio 's morgens om half zeven te doen.'
Ik hoorde je inderdaad al 's morgens vroeg bij Giel Beelen op de radio.
'Dat was wel lachen. Ik ben maar aan het ginnegappen hoor over die promo, het hoort er allemaal bij. Soms moet het gewoon. Maar ik maak liever muziek dan dat ik erover praat. Ik ben een muzikant. Een livemuzikant vooral. Ik loop niet weg van het praten over muziek, maar het analyseren van mijn teksten, daar moet je bij mij niet mee aankomen. Daar houd ik ook niet van bij andermans werk. De mystiek rond teksten, die houd ik graag in stand. Door interviews dreig je jezelf gewoon een beetje teveel te gaan analyseren.'
Bij Giel Beelen op de radio, bij Kink FM plaat van de week: heeft het je verbaasd dat je zo gemakkelijk weer invoegt nadat je zo'n tijd hebt stilgestaan?
'Ik ben er heel dankbaar voor.' – hij zwijgt even en herhaalt zichzelf – 'Ik ben er heel dankbaar voor. Verbaasd, ik ben altijd verbaasd dat iets dat je 's nachts maakt waar je weliswaar je hele ziel inlegt, dat dat overdag een publiek vindt. Dat is een van de wonderen van de wereld voor mij. Dat is zo'n eigenaardig fenomeen. Mijn eerste hit, “Wrong”, schreef ik op een zolderkamer in Eindhoven. Soms kom ik daar nog wel eens, een deel van mijn familie woont daar. Als ik dan langs dat huis rijd, dan zie ik me nog zo zitten, dat nummer maken, puur voor mezelf. Dat is dan tien jaar geleden uitgebracht en is nog steeds op de radio. Voor mij is dat iets onwaarschijnlijks hoe de impact daarvan is en hoeveel mensen dat nummer ondertussen meegezongen hebben. Dat is eigenlijk zo fantastisch.'
Toch is het vreemd, je hebt een tijdje op de parkeerplaats gestaan en je bent opeens helemaal terug.
'Wat dat betreft mag ik wel trots zijn op de kwaliteit van mijn muziek, daar zal de souplesse waarmee dat gebeurt toch wel op gebaseerd zijn. Het betekent dat er mensen geraakt zijn door mijn muziek en daar ben ik wel fier op. Het is namelijk niet bepaald een vanzelfsprekend iets dat je weg bent geweest en zo weer invoegt. Daar werk ik ook heel hard aan. In die zin kun je misschien wel zeggen dat het loon naar werken is.'
Ik vond het ook best bijzonder dat zoiets gebeurt. Vond je het wel weer spannend om live te spelen? Ik geloof dat het optreden op 3FM een van je eerste publieke optredens weer was?
'Het was mijn allereerste zelfs! Ik had mijn gitarist precies één dag. De helft van die dag hebben we besteed aan het oefenen van twee songs. De volgende dag was het gelijk live spelen op de radio. Dat was voor mij gelijk een testcase of die gitarist wel bestand was tegen enige druk, want die rustte zo wel op zijn schouders. Maar het was te gek.'
Hoe zie je jezelf eigenlijk, als band of als soloartiest? Het is jouw ding en je huurt mensen in om het ten tonele te brengen?
'Ik heb een band die ik live gebruik. Maar het is niet echt een band. Sommige mensen blijven langer hangen en anderen gaan weer hun eigen pad. Dat is het leuke aan muziek ook. Met mijn toetsenist werk ik al lang samen, mijn drummer van vroeger is terug en ik heb nu dus een nieuwe gitarist die komt uit de klassieke wereld.'
Dat je het niet als band ziet, is dat een reden dat je jezelf steeds weer een portret van jezelf op de hoes zet?
'Het heeft daar wel mee te maken. Ik ben de stem en de vertolker van de songs. Die gast moet je natuurlijk wel op een bepaalde manier presenteren.'

Wat heb je gedaan in de afgelopen vier jaar? Je vorige plaat is vier jaar oud en de vorige daar weer vier jaar voor.
'Ik ben natuurlijk wel twee jaar bezig geweest met live spelen, promotie en zo. Voor je het weet vliegt de tijd voorbij. Het is niet zo dat je iets maakt en dan ben je klaar. Het is bij mij zo dat ik twee jaar bezig ben voor het verhaal afgerond is. Bovendien heb ik natuurlijk dat stomme ongelukje gehad twee jaar geleden en dat heeft me een tijdje platgelegd, maar ik ben nu weer volop onder de levenden. Ik had een verbrijzelde hiel en dat is nu hersteld. Het zal niet meer zo worden als het vroeger was, maar ik kan nu wel weer gewoon lopen en verder alles doen. Ik mag niet klagen nu.'
En met pianospelen dan? Ik heb zelf vroeger piano gespeeld en dan gebruik je toch redelijk intensief je voeten.
'Ik ben ook nog eens een hele drukke muzikant. Lichamelijk gezien zeg maar. Het gebruik van de pedaal is alleen maar bevorderlijk geweest, een vorm van revalidatie zelfs.'
Dat ik je dat vraag is omdat ik op je nieuwe plaat veel minder piano hoor dan voorheen. Ik dacht dat het daar misschien mee te maken had.
'Dat klopt, maar dat was sowieso een soort van natuurlijke evolutie. De vorige plaat was heel erg pianogebaseerd. Ik ben dan heel erg geneigd om voor afwisseling te zorgen voor mezelf en ben daarom vooral op gitaar beginnen te schrijven. En zo gaat het eigenlijk op en af.;
Dus de volgende keer wordt het viool?
'Hehehe nee, dat niet. Ik houd live heel erg van bassen en ik schrijf veel op piano en gitaar en ik blijf een song heel erg trouw aan de natuur waarop 'ie ontstaan is. Dat betekent dat iets dat ik op gitaar schrijf, hoe ver ik dat ook uitarrangeer, ik blijf het altijd op gitaar spelen. Een nummer blijft om diezelfde begeleiding vragen.'
Ik had begrepen dat je een hele tijd geen piano kon spelen?
'In het begin wel ja. Ik heb toen zelfs geleerd om met mijn linkervoet de pedalen te bedienen. Wat niet zo evident is, want het is tegen de natuur hè.'
Voor mij niet, want ik ben oorspronkelijk een linkspoot.
'Het is eerst moeilijk en ik dacht dat ik het nooit zou leren, maar uiteindelijk valt het reuze mee. Nu bespeel ik de pedaal natuurlijk wel weer met mijn rechtervoet.'
Ben je dan als je zo lang bezig bent na de release van een plaat ondertussen niet aan het schrijven aan nieuwe nummers?
'Jawel, dat doe ik constant. Het is meer dat je het moment moet kiezen van: oké, nu maak ik een volgende plaat. Een plaat opnemen is eigenlijk een momentopname. Ik schrijf constant en van alles wat ik maak gebruik ik dan misschien uiteindelijk tien procent.'
Zo'n cd is dus het destillaat van de voorliggende periode?
'Ik heb het ook wel eens anders gedaan. Je kunt zeggen, je hebt die tien procent over en dan begin je aan een plaat te werken, maar dat je dan toch niets gebruikt van wat je hebt. Omdat alles in de laatste fase tot stand komt.'
En hoe zit dat in het geval van Almost Bangor?
'Hier is weinig van het proces daarvoor overgebleven. Eigenlijk maar twee songs: “Because” en “Sundance”, die bestaan al langer. Toevallig zijn dat ook de twee songs die vanuit de piano ontstaan zijn.'
Je vorige plaat heb je met Piet Goddaer opgenomen, is het dan nu een bewuste keuze om met een ander in zee te gaan?
'Ach, die tweede plaat was net als mijn eerste een momentopname en op dat moment vond ik die sound heel tof en heb ik die plaat gemaakt. Nu ben ik al weer zoveel stappen verder voor mijn gevoel. Ik wil mezelf ook niet herhalen, ik wil evolueren als artiest en kunstenaar (zo beschouw ik me wel tenminste). Evolutie vind ik dan heel belangrijk om je expressie te laten vieren. Ik ben nu gaan werken met iemand die ik al heel lang ken, al vanuit mijn straatmuzikantverleden. Ik wilde weer wat meer terug naar mijn roots en weg van de bombarst lopen. Het rechte, de ietwat koude bombast, vond ik niet meer fijn. Ik ben van nature een hele ronde, natuurlijke livemuzikant, dat moest ik herontdekken en dat heb ik gedaan met deze plaat.'
Voor Another Lonely Soul heb je heel erg met Piet samengewerkt qua schrijven, heb je dat met Wim de Wilde weer zo aangepakt?
'Nee, het ging heel anders. Toen ik aan Another Lonely Soul begon had ik een heleboel stukken, maar ik was een beetje mijn noorden kwijt. Nu had ik een duidelijk beeld. Een duidelijk verhaal. Ik ben wel heel open de productie ingestapt en er zijn natuurlijk nog wel wat dingen veranderd – dat moet ook zo zijn. De insteek was helemaal anders deze keer. Vandaar dat het ook zo puur mogelijk gehouden is. En Wim de Wilde, die kende mij van vroeger en hij is altijd fan geweest van mijn eerlijke, trouwe manier van spelen, veel zoals ik live speel. Deze plaat heb ik zo dicht mogelijk bij dat live gegeven gebracht. Dus alles is ook live opgenomen, veel first takes van zang en gitaar. En dan krijg je de sfeer zoals hij nu in de plaat zit.'

Als je kijkt dat je dan vier jaar hebt kunnen schrijven voor je nieuwe cd, dan is het wel een korte cd.
'Nou, oorspronkelijk waren het veertien nummers. En ik ben uitgegaan van een heel oldschool concept, namelijk live opnemen in drie dagen tijd nadat je een hele lange pre-productie gedaan hebt. En het verhaal van die plaat, dat dwingen de nummers zelf af. De volgorde dwingen de songs zelf af en ook in hoeverre een plaat klopt. Het zijn geen uitgesponnen songs om de tijd maar een beetje te kunnen rekken. Ik ben ook heel trouw gebleven aan de oorspronkelijke compositie. Dat betekent dat die tien songs eigenlijk perfect het hele verhaal vertellen, waardoor je 'em ook sneller opnieuw opzet. Ik merk ook uit de reacties dat de mensen de plaat blijven spelen. Dus je kunt wel zeggen 'Ja, ik wil 'em lang en tot het gaatje gevuld.', maar dat komt niet ten goede van de muziek. En het is toch muziek die ik maak, geen bladvulling.'
Ik vind het zelf ook wel prettig, gewoon een cd van krap veertig minuten.
'Ach weet je, heel veel klassieke stukken zijn niet langer dan zesendertig minuten. Dan slaat er geen verveling toe. Maar goed, iedereen zijn mening natuurlijk, maar vanuit mijn optiek is dit de perfecte lengte.'
Maar ehm, de titel – ik weet dat je niet over teksten wilt praten – maar Bangor wat is dat?
'Het is gewoon Bangor, het is een plaats op een eiland voor de kust van Bretagne in Frankrijk, waar ik het grootste gedeelte van de plaat geschreven heb. Je hebt ook een Bangor in Wales. Ik ben een enorme Beatles-fan. Het is eigenlijk zo gekomen: de Beatles waren op een bepaald moment 'op' en die hebben zich herboren gevonden bij de Maharishi Mahes Yogi, een Indische goeroe. Die hebben ze ontmoet in Bangor in Wales. Ik zat dus in mijn dorpje Bangor op dat eilandje en ik kreeg ook een soort van herboren gevoel na het ongeluk dat ik gehad heb. Ik vond dat zo'n toffe link. Dan blijkt achteraf ook nog dat de Bangor waar ik zat is gesticht door monniken van het Bangor in Wales, die van daaruit naar Frankrijk vertrokken waren om het christendom te verspreiden. Ik vond het een te mooie aanleiding om het niet te gebruiken in de titel.
Ben je daar naar toe gegaan om te schrijven?
'Ik had dus dat ongeluk gehad, van het podium gevallen en mijn hiel was verbrijzeld. Op een bepaald moment heeft mijn toetsenist me in de auto gerold en gezegd van: kom, ik neem je mee om even op adem te komen en muziek te gaan maken. Ik deed niets anders dan in bed liggen. Toen ben ik op dat eiland beland en daar is de muziek toen op gang gekomen.'
Je zit nu bij EMI. Dat is wel grappig, dat jij als artiest die zelf klaar was met zijn platenmaatschappij aanhaakt bij een platentoko die net de rug toegekeerd is door grote namen als Radiohead, Rolling Stones, Paul McCartney.
'Wat moet ik daar nu over zeggen? EMI is ook weer overgenomen door een nieuwe partij. Ik zit er voorlopig heel erg goed. Ik ben er wel trots op dat ik deze plaat heb kunnen maken.'
Doet het je nog wat dat ze je twee oude platen opnieuw uitbrengen?
'Die platen zijn altijd blijven verkopen. Wat mij betreft hoeft daar geen extra aandacht aangegeven te worden. '
Hij wordt nu als dubbelaar uitgebracht
'Bij EMI?'
Nee, bij Warner.
'Wie zegt dat?'
Dat heb ik gelezen in de releaselist van Warner. Hij komt deze week uit geloof ik.
'Dat meen je niet. Haha. Hoe lang duurt dit interview nog? Dan kan ik dadelijk even bellen. Shit hé zeg, wat leer ik hier allemaal bij. '
Heb je daar niets over te zeggen dan?
'Liever wel ja. Hier ben ik helemaal niet blij mee. Daar ben ik helemaal niet blij mee. Wat een platte kost. Dat ze plat waren wist ik al lang.'
Je hebt er wel twee platen uitgebracht.
'Dat waren goede tijden. Dan nog moet je een artiest nog wel toestemming vragen.'
Het laat zich gemakkelijk raden wat Joost doet, gelijk nadat ik de laatste vraag gesteld heb. Hij heeft nog net tijd om mij een hand te geven, maar zet met zijn andere hand zijn telefoon aan en begint gelijk driftig te bellen. En het is ook niet moeilijk te raden waar dit gesprek over gaat.