Orchestre Poly-Rythmo de Cotonou – The Vodoun Effect

Als je nu een harde steek in je been voelt of een harde steek in je arm, dan heb ik een hekel aan je. Ik heb namelijk mijn voodoopop weer te voorschijn gehaald om mijn haatgevoelens op bot te vieren. Dit alles komt door Orchestre Poly-Rythmo de Cotonou. Zij komen uit het Afrikaanse Benin, hetgeen de geboorteplaats schijnt te zijn van de Voodoo-religie. De ritmes die gebruikt worden door de ‘Vodoun religion’ zijn de Sato en Sakpata en deze schijnt het twaalfkoppige orkest te gebruiken. Ik herken ze niet, maar hoor wel heel erg ritmisch getrommel dat ver van het door mij verafschuwde jembaa af staat, maar het is vooral de combinatie met de heerlijke gitaarriffs en een orgel dat lekker voortraast die mij enthousiast maakt. En er wordt getoeterd! Daar val ik per definitie eigenlijk altijd voor. Ik voel bovendien de funk. Ook al zingen de mijnheren in een specifieke taal die in hun land gesproken wordt en heb ik geen idee wat ze mij te vertellen hebben. Het deert mij niet. Op The Vodoun Effect (volume 1) zijn opnames verzameld die tussen 1970 en 1983 op obscure labels verschenen zijn. Deze opnames gebeurde met minimale middelen en de kwaliteit van het geluid is dus niet geweldig, maar dat stoort mij geen moment. Het is een heerlijke plaat geworden in een genre waarin ik normaliter niet zo snel zou neuzen. Dus gooi je wereldmuziekvooroordelen opzij (als je die hebt) en geef je over aan The Vodoun Effect. Zo niet dan kon je eerdaags wel eens een stekende pijn in je voet voelen.

mij=Analog Africa / Clearspot