Nadat ik de afgelopen weken een paar zeer middelmatige cd’s mocht bespreken (en ik noem geen namen, platenmaatschappij Frontiers) begon ik met de nodige argwaan aan het beluisteren van Mamonama, het debuut van het half-Engelse half-Braziliaanse OTR (On The Rocks). De wel erg knullige hoes en de niet echt aan mij bestede bandnaam deden het ergste vermoeden. Maar werkelijk vanaf de eerste noten sloeg dat gevoel om in verwondering. Het bestaat dus nog: muziek die prikkelt, verbaast en ontroert. En ook nog eens lekker energiek klinkt zonder opdringerig over te komen. Mamonama is in eerste instantie een mix van pop en rock. Wat het bijzonder maakt, en wat mij betreft onweerstaanbaar, is ten eerste de productie en ten tweede de arrangementen. Die productie is sober en helder: van galm hebben de heren nog nooit gehoord (op een enkele kleine uitglijder na), alles klinkt lekker ruw en dichtbij, en de instrumenten zijn prima van elkaar te onderscheiden. Meer een beeldentuin van klanken dan een muur van geluid, zeg maar. De arrangementen zijn briljant, en na veel nadenken ben ik tot de conclusie gekomen dat dit komt omdat OTR de dapperheid heeft getoond buiten het vaste rock-idioom te denken. Dus naast elektrisch geweld wordt ook de akoestische gitaar met regelmaat en zeer creatief ingezet. De meerstemmige zang klinkt nog het meest als barbershop singing, de toetspartijen worden lekker koppig op een Hammond-orgel gespeeld, en u hoeft ook niet te schrikken als er plots een flamenco-achtige gitaar voorbij komt. Is de muziek hierdoor minder krachtig of stoer geworden? Integendeel! Mamonama is één van de stoerste platen die ik de afgelopen tijd gehoord heb. Juist omdat OTR het aandurft er niet de nadruk op te leggen. Kortom: muziek voor échte mannen!
mij=Lion Music / Bertus