De muziek die het eigengereide Kranky-label uitbrengt wil bij File Under nog wel eens tussen wal en schip belanden. Het is ook niet altijd gemakkelijk wat dit label uit Chicago uitbrengt. Kijk, als het gaat om duidelijke artiesten zoals bijvoorbeeld Deerhunter of het adembenemende Boduf Songs, dan kunnen we er nog wel wat mee. Die maken liedjes en daar houden wij van. Maar het mooie aan Kranky is dat ze zich niet alleen maar (of is het helemaal niet?) hier op focussen. Kranky biedt ook veelvuldig plek aan minimalistische abstracte releases. Twee recente voorbeelden hiervan zijn Raglani en Windy & Carl.
Achter Raglani gaat Joseph Raglani schuil. En zijn nieuwste (en volgens mij debuut) cd heet Of Sirens Born. Ik kan me echt heel goed voorstellen dat er mensen zijn die na pak ’em beet een half nummer al horendol worden van zijn muziek. Het openings- en titelnummer begint met minuten lang ijle klanken. Die laten zich nog het best laten beschrijven als het rondgaan van een vinger op een kristallen glas. Daarvan zijn dan meerdere exemplaren tot verschillende hoogtes gevuld zijn en hun geluid wordt in lagen gemixt. Mijn moeder raakte er zwaar door geïrriteerd, terwijl het bij mij zelf juist een rustgevend gevoel gaf. Het iele geluid dat steeds weer langzaam van klankkleur verandert, werd zo een oase van rust. Maar dat gebeurt absoluut niet eerder dan je je er voor open durft te stellen. Dan hoor je in “Rivers in the Promise of Wood” ook daadwerkelijk het vernuftig en rustig kabbelende beekje dat Raglani langs stenen en stroomversnellingen brengt. Anders hoor je waarschijnlijk alleen maar onsamenhangende, stuurloze geluidstapijten. En dan wordt vijfendertig minuten muziek een hele zit.
Windy (Weber) & Carl (Hultgren) zijn als ik het goed begrepen heb nog steeds een stel. Ze gingen door een slechte tijd samen, maar maakten wel muziek waarvan Carl perse vond dat die uitgebracht moest worden. De titel Songs For The Broken Hearted is dan ook een weinig verhullende. Het tweetal geeft je als als luisteraar niet veel meer houvast dan Raglani, maar hun album is misschien toch net iets beter behapbaar. De basis van de songs bestaat, hier net als bij Raglani uit minimale drones, met langzame verschuivingen in het klankspectrum. De dik vijfenzeventig minuten muziek heeft wel meer structuur dan die van hun labelgenoot, wat zeker ook komt doordat Windy aan enkele nummers haar teksten toevertrouwd heeft. Het zal je vast niet verrassen dat deze zang ook bijna een drone an sich is. Je moet diep graven in de songs om de teksten te kunnen ontrafelen, als je dat al wilt. Ik zink er liever diep in weg.
mij=Kranky & Kranky