Zullen we maar eens stoppen met zeuren over Robert Pollard? Over hoe goed Guided by Voices ooit was en hoe jammer het dus was dat ze in het vaarwater van de goed geproduceerde stadionrock terecht kwamen? Hoe kort zijn liedjes zijn, hoe kort zijn albums? Hoezeer de kwaliteit moet lijden onder de snelheid waarmee hij platen uitbrengt? Dat het zo godallemachtig wisselvallig is, wat Pollard doet? Maar dat we hem desondanks een warm hart toe blijven dragen? Want hij mag dan bij tijd en wijle de reputatie van slordige performer, drankorgel en chaoot met verve cultiveren, hij is ook de meester van de fijne melodietjes. Weinig songsschrijvers kunnen zulke niet-uit-je-hoofd-te-branden catchfrases en – al leek dat steeds minder vaak voor te komen – briljante liedjes schrijven. Het duurde even sinds het uiteenvallen van Guided by Voices, maar hij lijkt de weg terug weer te hebben gevonden. Soms hapert het nog even – zie Robert Pollard Is Off To Business – , maar zijn nieuwe band Boston Spaceships leverde vorig jaar een plaat af die in veel te weinig jaarlijstjes terug was te vinden. The Crawling Distance verscheen op de valreep van 2008 en is daarmee zijn derde grote release in 2008 en zijn tweede soloplaat van dat jaar. Als vervolg op Robert Pollard Is Off To Business blijkt The Crawling Distance een grote stap voorwaarts. De liedjes zijn afwisselender en er klinkt weer meer noodzaak en lol door. Hij varieert een prachtig akoestisch liedje als “It’s Easy” gemakkelijk met een rocker als “Cave Zone” en beide tracks blijven staan. We gaan nooit meer zeuren over de pracht van lo-fi, want mooi geproduceerde albums als The Crawling Distance laten Robert Pollard zien zoals hij is: een grote liedjessmid.
mij=GbV Inc. / Konkurrent