Platen staan soms jaren in mijn kast te wachten op een draaibeurt. De documentaire ‘Who is Pink?’ inspireerde mij om weer eens een aantal oude Pink Floyd-platen te draaien, zoals Ummagumma en Atom Heart Mother. Het grappigste in de documentaire vond ik dat Roger Waters wist te vertellen dat ze in het begin helemaal niet spelen konden en daarom in herhalende patronen vervielen. Na het vertrek van Syd Barrett vielen ze in een gat. Singles schrijven konden ze niet, maar gelukkig werd het tijd voor albums. Het absolute hoogtepunt in de Pink Floyd-carrière was Dark Side Of The Moon. Toch heb ik het gevoel dat juist de platen ervoor, zoals die ik vandaag afgestoft heb, nog steeds voor psychedelische muzikale inspiratie zorgen. Zo heb ik nu een cd die perfect op de Pink Floyd-sound van toen aansluit, namelijke het debuutalbum Nothing To Say van Serpentina Satélite. Het album bestaat uit uitgesponnen liedjes getrokken in een psychedelische marinade met vreemde geluiden en een instrumentarium dat Pink Floyd ook gebruikte. De muzikanten luisteren hier echter naar de namen Aldo, Félix, Flavio, Dolmo en Renato. Inderdaad, geen Engelse namen, ze komen uit Peru. Het album bestaat uit vijf stukken, waarvan het afsluitende “Kommune 1” de drieëntwintig minuten passeert. Stukken waar Pink Floyd zich niet voor had hoeven te schamen, maar de naam van deze band is Serpentina Satélite. En daar wringt hem voor critici waarschijnlijk net de schoen.
mij=Trip In Time/World in Sound / Clearspot