Sin Fang Bous is een vers alias van Sindri Sigfússon, een muzikant die we beter kennen als Seabear. Hij maakte in die hoedanigheid The Ghost That Carried Us Away, een van de mooiste albums die ons de laatste jaren via IJsland bereikten. En dat zegt wat! Clangour valt in dat licht, misschien logischerwijs, wat tegen. Ik verdenk Sindri ervan het hele project in het leven te hebben geroepen om gewoon wat b-kantjes van Seabear kwijt te kunnen. Geen schande hoor, de wereld zal er echt niet slechter van worden. Onder een andere naam zet je misschien net wat meer plaatjes weg en dat kan hij wel gebruiken nu z’n land failliet is. Clangour opent met wat springerige IDM-achtige liedjes, iets dansbaarder dus en ook wat elektronischer. Het heeft allemaal wel wat oppervlakkigs, veel tierenlantijntjes, maar een hoogtepunt zou ik er niet uit kunnen pikken. Op de tweede helft en eigenlijk al iets daarvoor in de halve titeltrack “Clangour and Flutes” keren de traditionele instrumenten terug. Niet voor traditionele nummers overigens. Sindri is hier in een vrij psychedelische bui en dat bevalt een stuk beter. Denk Panda Bear en zijn groep Animal Collective. “Carry Me Up To Smell Pine” and het catchy “Fafafa” zijn aardig voorbeelden. Laatstgenoemde doet zelfs aan “Barbara Ann” van de Beach Boys denken. Maar ‘t beste is voor ‘t laatst bewaard. “Lies” gaat van een Sufjan Stevens-intro naar een dromerige groove, meer suggestie dan werkelijkheid, voor fans van Merriweather Post Pavilion.
mij=Morr / Konkurrent