Tot mijn verbazing hebben we tot nu toe nog geen enkel album van onze zuiderburen van Soon besproken. Onbegrijpelijk, want deze band timmert toch sinds eind jaren negentig aan de weg en bracht zijn eerste twee volwaardige albums uit in de tijd dat File Under al bestond. Kan gebeuren natuurlijk, en we maken het bovendien graag goed door u te wijzen op hun derde album As Of Yet, dat vlak voor de jaarwisseling ook in Nederland verscheen. Opvallend is hoe niet-Belgisch (als zoiets al bestaat) Soon klinkt op As Of Yet. De band sluit veel meer aan op de emo/indierock die vanaf de andere kant van de oceaan deze kant op waait (al zou ik ook graag het machtige Fireside willen noemen als referentie). Het maakt het lastig voor een band om je te onderscheiden. Maar de band probeert (en lukt!) dat op As Of Yet wel degelijk, met supermelodieuze, maar fijn prikkelende songs. Bijkomend voordeel is dat zanger Enzo Cloetens zijn beperkingen qua stembereik uitermate goed kent, maar zijn kwetsbare punt toch goed uitbuit door te spelen met dynamiek. Voeg daarbij de tomeloze energie van drummer Johan de Coster en de gehaaide toetsendetails van Gaëtan Vandewoude en je hebt een winnende combinatie.
Monsoon schopte het al wel tot een recensie op File Under. Dat was met hun tweede album Speak in 2005. Tussen die cd en The King Of Eyes And Tits And Teeth verscheen nog The Weird Zoo. Monsoon is het tot nu toe ook bij onze zuiderburen nog niet gelukt om echt door te breken. Aan het charismatisch voorkomen van frontfrouw Delphine Gardin heeft dat zeker niet gelegen en ze hebben de afgelopen jaren ook voldoende veren in de bips gekregen van de diverse recensenten om ze op weg te helpen (al waren er wel twijfels over The Weird Zoo). Blijkbaar zit er een mismatch tussen band en publiek. Al luisterend naar The King Of Eyes and Tits and Teeth snap ik maar half hoe dat komt. Liedjes als “Hit And Run” en “A Good Life” blijven prima overeind naast hitsingles van bijvoorbeeld Garbage. Maar het probleem zit ’em bij Monsoon vrees ik in de diversiteit van hun liedjes. Zo komt het lichtvoetige, rijkelijk met strijkers gelardeerde “Time” (wie riep daar Cardigans?) uit het niets voorbij, waarin Delphine wel heel erg op haar tenen moet lopen. Het contrast met het weerbarstige, PJ Harvey-achtige “Psychedelic Madhouse” (dat klinkt zoals het genoemd is) is dan misschien wel te groot. Het best is de slowrocker “Stories of Love” waarin Gardin als een zwoele Portishead-slang over je schoot kruipt om je te verleiden. Maar wie koning wil zijn van ogen, borsten en tanden geeft zelf eigenlijk ook al aan niet te willen kiezen voor uniformiteit. Het is hun goed recht.
mij=Funtime & LC Music