Squarepusher – Just A Souvenir / Numbers Lucent

Het veelbekritiseerde HP/De Tijd was vorige week eigenlijk best interessant. Er stond een stuk in met als kop op de cover ‘Literatuurkritiek, hoe het wel moet’. In wezen was het op zijn beurt een recensie van de boeken ‘How Fiction Works’ van James Wood en ‘Lectures on Literature’ van Vladimir Nabokov, waarin wordt beargumenteerd dat de kunst van het schrijven is om een ei te leggen in de geest van de lezer. Je kunt hetzelfde zeggen over muziek maken, en naarmate ik er deze week langer erover nadacht wist ik niet meer zo goed waarop ik het nieuwste album van Squarepusher eigenlijk moest beoordelen. Just A Souvenir – dat ik bij Eclectro op cd won – is ondanks zijn prachtige hoes geen makkelijke plaat. Hij bevat een stuk minder acid en breakcore dan ik van Squarepusher gewend was, en boet daardoor niet alleen aan fun in, het wordt soms zelfs nogal kazig. Moeiteloos overeind blijft de kruising van Tom Jenkinson’s geniale bas/gitaartalent met jazz en electronica. Net als bij jazz bouwt Jenkinson toe naar themaatjes, vaak lekker gruizige gitaarlijnen die door de onberekenbare beats een stevige bite krijgen. Tegelijkertijd geven de psychedelische tierelantijntjes tussendoor de nummers een fris tintje. Nummers als “The Glass Road” en “Planet Gear” zijn daardoor de beste bijdragen op deze relatief relaxte plaat, die wel weer uit duizenden herkenbaar is als Squarepusher. De interludes kunnen me echter niet boeien, en de plaat gaat met een paar pure jazztracks als een nachtkaars uit.
Het is een beetje “de Coldplay-truc”, maar ook Squarepusher heeft net deze week een nieuwe EP uitgebracht die een aanvulling vormt op het album en waarop eigenlijk leukere (want heftigere) nummers staan. Had die dan meteen gebundeld (en dat kunstje flikte Tom ons bij de vorige plaat ook al). De Numbers Lucent EP bevat zes nummers, waarvan de eerste vier dezelfde lijn doortrekken als aan het prima begin van Just A Souvenir (ook de prequel “Star Time 1” zit erbij). Echt vet wordt het echter pas op het eind als in “Arterial Fantasy” een lompe beat erbij komt. Ook “Illegal Dustbin” ontaardt in pure, fantastisch snelle terror waarvoor Atari Teenage Riot zich niet geschaamd zou hebben. Misschien is de houdbaarheid van de EP wat korter, maar ik wil de grootste zonde van de literatuurkritiek op deze plek graag even begaan: hoe harder en onbezonnener Squarepusher te werk gaat, hoe meer ik erin opga en hoe meer ik als een bezeten fanboy het hele genre opeens weer herontdek. Zie dat dus maar als een groot compliment: meer van dit, graag!

mij=Warp / Rough Trade