Als het op drie-akkoordenpunk aankomt, ben ik de laatste die gaat zeggen dat de zwakte van het genre ‘m erin zit omdat ‘het gemaakt wordt van maar drie akkoorden’. In de eenvoud toont zich niet zelden de schoonheid, zo ben ik van mening. Schoonheid bij benadering, welteverstaan, aangezien die term op geen enkele manier valt te rijmen met deze Zweedse heren. Dit omdat ze klinken als een stel rednecks met een slecht humeur. Nu wil ik dit viertal niet betichten van zwakke image-building door hun weinig tot de verbeelding sprekende naam en albumtitel. En over het feit dat ze helemaal niet uit Texas komen, maar uit Zweden, kan ik me eveneens niet druk maken. De attitude is er, zoveel is zeker. Maar terugkomend op die drie akkoorden; dat moeten natuurlijk wel de drie juiste zijn en bovendien moeten ze spitsvondig met elkaar versmolten zijn. Hier gaan deze Scandinaviërs de Texaanse mist in. Gitaarriffs zijn voorspelbaar,refreintjes worden te vaak herhaald en solo’s laten te wensen over. Bovendien komt de productie niet aan als een welgemikte kaakslag door een Texaanse moederneuker. Zo’n plaat begint dan een beetje te lijken op een Deutsche komedie wem nachsynchronisiert ist: je snapt de insteek en ook de grappen dringen wel tot je door, maar lachen kun je er niet om.
mij=No Solution / Sonic