Ik ben een autoliefhebber. Niet dat ik veel weet over pk’s of topsnelheden van allerlei types, ik ben meer van het design. En van het ritme van autorijden. Veel leuker dan als een gek wegspuiten bij elk stoplicht vind ik het zo vloeiend mogelijk rijden. Letten op het verkeersbeeld, letterlijk en figuurlijk ver vooruit kijken en zo soepel mogelijk van A naar B rijden. Aangezien woonplaats A en werkplek B ver uit elkaar liggen, kan ik me daar elke dag in uitleven. Iets dergelijks moeten The Carburetors ook voor ogen gehad hebben. Geen technische hoogstandjes, maar rockend van A naar B. Dat lukt ze heel aardig, maar toch mis ik iets bij deze Noren. Het kost wat luisterbeurten, maar dan valt het kwartje: het klinkt als de Ramones die hebben besloten voortaan als hardrockband door het leven te gaan. Rauwe energie, met de techniek volstrekt ondergeschikt aan de beleving, maar dat dan in een eightiesmetaljasje gestoken. En daar loopt het fout. Want bij elke hardrock- of metalband draait het om de techniek. Zelfs bij AC/DC of Motörhead draait het uiteindelijk daarom, en bij de Ramones nou net niet. Dus hoe leuk sommige tracks ook zijn (zoals “Crank It Up”, dat klinkt als AC/DC met Gene Simmons als zanger), het duurt te lang en is te gladjes voor punkrock enerzijds, en het is te simpel voor hardrock of metal. Is het daarmee een beroerd album? Dat niet. Het ragt lekker door en is daarmee een prima plaatje als er een bak herrie door het huis moet klinken terwijl je met een grote schooonmaak bezig bent. Maar als de klussen gedaan zijn is er bar weinig blijven hangen en zet ik AC/DC of Motörhead op als ik weer met aandacht wil en kan luisteren. En misschien ruim ik ook te weinig op voor dit bandje, dat kan ook.
mij=Bodog / Rough Trade