Wij vieren dit jaar de vijftigste verjaardag van Motown, het label dat wereldberoemd werd met the Sound of Young America. Maar met haar vergeten artiesten, mislukte hits en obscure plaatjes ook de blauwdruk leverde voor Northern Soul: escapisme van jongeren uit verwaaide Noord-Engelse kustplaatsjes in de jaren zestig en zeventig.
Grof gezegd lijken alle Northern Soul hits op “Uptight” van Stevie Wonder en “I Can’t Help Myself” van de Four Tops: opzwepende sixtiessoul met sentimentele teksten. Dat vooral snelle nummers werden gewaardeerd, had te maken met de drugsconsumptie van de liefhebbers op de dansvloer, veelal amfetamine en andere uppers. De bezoekers van feesten in vochtige kelders met namen als Twisted Wheel en Wigan Casino stonden doordeweeks aan de lopende fabrieksband, en snakten op vrijdag naar een verzetje.In hun losvallende kleding en ogen als schoteltjes vulden ze de kleine, en later enorme zalen, om daar van pure opwinding tegen de muren op te lopen.
Een link met de rave- en gabbercultuur is makkelijk gelegd,. Volgens Bill Brewster en Frank Broughton, schrijvers van het bij deze aanbevolen boek Last Night a DJ Saved My Life, is Northern Soul de peetvader van veel blanke dance-culturen. Hier begon de verheerlijking van dj’s, hier begon het trainspotten, hier werd de link drugs-doordansen nadrukkelijk gelegd en hier werd fanatiek vastgehouden aan de eigen subcultuur.
Er zijn in het verleden al de nodige Northern Soul compilaties verschenen, deze is samengesteld door Russ Winstanley, een van de eigenaren van het Parkzicht van de Northern Soul: Wigan Casino. Northern Soul dreef vooral op obscure platen, b-kantjes en commerciële mislukkingen: Winstanley koos desalniettemin voor een pak grote namen (Marvin Gaye, Supremes, Four Tops) en een paar hits (“Uptight” van Stevie Wonder, “Nowhere to Run” van Martha & The Vandellas), maar dit is dan ook ‘a complete introduction’. De truffels zijn onder meer ‘the world’s rarest record’, “Do I Love You” van Frank Wilson, een single die Motown nooit officieel uitbracht en waarvan maar twee oorspronkelijke exemplaren bestaan (later werd de single heruitgebracht). Een andere Northern Soul-kraker was “Tainted Love” van Gloria Jones, later gecovered door onder meer Soft Cell. Dave Ball en Marc Almond waren regulars in Wigan Casino, zoals ook Paul Weller, Saint Etienne en Ocean Colour Scene verklaarde fans zijn.
Nummers die er wat mij betreft verder uitspringen zijn “All I Do” door Brenda Holloway (vooral bekend in de uitvoering van Stevie Wonder, die het ook mede schreef), “You’ve Lost that Loving Feeling” door Gladys Knight en nummers van voor mij volslagen onbekende combo’s als The Tams, The Casualeers en ene Wynder K. Frog.
Hoewel Winstanley er zo nu en dan ook wat vroege disco doorheen gooit, zal thuis op de bank het stevige tempo naar verloop van tijd gaan vervelen. Iets wat voor meer dansmuziek geldt, natuurlijk. Maak voor de bank dan ook wat ruimte vrij.
mij=Universal
“Een link met de rave- en gabbercultuur is makkelijk gelegd”
ja daar zit wat in (drugs, de dj als “ster”), het grote verschil is dat we hier met echt ontzettend leuke liedjes te maken hebben gespeeld door waanzinnige muzikanten en gezongen door geweldige artiesten!