Bruce Springsteen – Working on a Dream

Toch is het maar apart werk, dat recenseren. Je kunt soms het kaf van het koren van het kaf scheiden en zo de aandacht vestigen op onbekende meesterwerkjes die anders wellicht verborgen zouden blijven. Maar in andere gevallen krijg je werk binnen waarvan je alleen maar kunt verzuchten: wat voeg ik nog toe met mijn recensie? Ik bedoel: de hoeveelste recensie van Bruce Springsteen‘s nieuwe werkje Working on a Dream zou dit zijn? En moet ik nog uitleggen wie Springsteen is en in welke genre hij zich beweegt? De man is een genre op zich! Dat is een genre heel veel fans, die toch de plaat wel downloaden kopen en zelfs waarschijnlijk al in huis hebben, voordat deze recensie verschijnt. En dan maakt het niet uit of de recensie goed of slecht is. En ach, zou Springsteen nog echt wakker liggen van de plaatverkoop? Zijn politieke statements komen beter voor het voetlicht buiten zijn muziek om en echt verdienen doet hij met de komende toer. Met ouderwetse concerten van een uurtje of drie, waar met een beetje geluk misschien zelfs vijf nummers van de meest recente plaat langs zullen komen. Wat wil je ook met zo’n oeuvre. Maar had Springsteen deze plaat dan maar helemaal niet moeten uitbrengen? Natuurlijk wel! Al was het maar omdat we anders een puik nummer als opener “Outlaw Pete” hadden moeten missen. Want Springsteen kan het nog wel, hele goede nummers schrijven. Oké, de impact is wat minder dan ten tijde van Born to Run, maar Working on a Dream misstaat niet in ‘s mans oeuvre. Het enige puntje van kritiek is dat de plaat te lang is. Een ietwat meer zelfkritiek bij de keuze van de tracklist had kunnen voorkomen dat we in sommige nummers de studio horen spreken in plaats van het liedje. En het liedje is toch de kracht van Bruce en de kracht van zijn platen. Maar een kniesoor die daarop let. In de zomer gaan we gewoon weer uit ons dak. En dan kan het niet lang genoeg duren…

mij=Sony