Het gebeurt niet dagelijks dat je een jeugdheld door zijn dikke brillenglazen kan aankijken. Het was dan ook best bijzonder toen ik David Gedge van The Wedding Present de hand schudde in de kantine van Paradiso. In het begin van de jaren negentig was ik groot fan van The Wedding Present. Ik miste geen concert, kon alle teksten letterlijk opdreunen en had natuurlijk alle cd’s en singles keurig op een rijtje in de kast staan. En dat waren er nogal wat. Zo werd er in 1992 iedere maand een nieuwe single uitgebracht en waren er ook diverse Peel-sessies, want John Peel was ook groot fan. Niet al het materiaal was even sterk, maar als Gedge op dreef was dan kon hij vooral tekstueel sterk en vooral ook grappig uit de hoek komen.
Ondanks (of dankzij?) het feit dat The Wedding Present nooit echt voet aan de grond heeft gekregen in de Benelux neemt Gedge alle tijd voor een goed gesprek over vroegah, extreme albums en een parallelle carrière.
mij=Door: Blink. Foto: George
Hoe is het leven in The Wedding Present bijna 25 jaar nadat je de band begon?
Prima hoor, het blijft toch stukken eenvoudiger dan werken in een kolenmijn.
Nog plannen om het 25-jarig jubileum te vieren?
Vooralsnog zijn er geen plannen. Eigenlijk plan ik sowieso zelden iets, dat is meer iets voor architecten. Het mooie van mijn baan is dat ik de ultieme vrijheid heb. Ook ben ik niet echt iemand die graag terugkijkt, heb niet zo veel met nostalgie eigenlijk. Ik kijk liever vooruit.
Maar toch speelden jullie vorig jaar, 20 jaar na de release van George Best, een soort anniversary-tour waarbij je het hele album integraal speelde?
Tsja, dat was eigenlijk tegen mijn zin, maar ik ben door anderen overgehaald het te doen. En eigenlijk was het best leuk. Gewoon de klok 20 jaar terugzetten en alles vergeten wat je sindsdien hebt geleerd over het schrijven van songs. In 2009 is het 20 jaar geleden dat Bizarro uitkwam dus misschien gaan we wel weer zo iets doen, Bizarro is bovendien een beter album dan George Best. Zo zou ik de komende 25 jaar gewoon een parallelle carrière kunnen starten!
Wie kwamen er op die concerten af, alleen oudere fans of ook een jongere generatie?
Het merendeel was grijzend, maar er waren toch ook wel genoeg jongeren. Zo sprak ik met een meisje dat nog niet eens geboren was toen George Best uitkwam. Dat is wel vreemd. Ook spreek ik wel mensen die mij vooral via Cinerama hebben leren kennen en The Wedding Present niet of nauwelijks kennen. Er zijn zelfs al oudere fans geweest die hun kinderen meenamen naar onze optredens. Omdat ik ook zelf tourmanager ben en de merchandise doe spreek ik na de concerten regelmatig met fans en dat blijft boeien.
Om even terug te gaan naar de beginjaren van The Wedding Present, John Peel was een enorme fan. Had je zonder zijn hulp ook zoveel succes gehad?
Ja en nee. Er zijn natuurlijk veel bands die zonder zijn steun veel platen hebben verkocht maar het heeft ons absoluut geholpen, het was de beste promotie die je je kon wensen. Ik was opgegroeid met zijn programma, nam het altijd op. Het had me dan ook verbaasd als hij mijn muziek niet goed had gevonden, want ik wist precies wat zijn smaak was.
Het is opvallend dat The Wedding Present veel wisselende bezettingen heeft gehad. Ben je nooit aan jezelf gaan twijfelen?
Haha, nee hoor. Volgens mij was ik al in 1992 het laatste originele bandlid van The Wedding Present. Ik denk toch dat veel muzikanten een te romantisch idee hadden van het leven in een band. En na drie tours hadden mijn bandleden het vaak wel gezien. Het leuke is dat iedere line-up wil bewijzen dat ze beter zijn dan de vorige, wat het allemaal erg fris houdt.
Je bent intussen een ware expert in het afnemen van audities?
Absoluut, maar vaak is het gewoon toeval dat iemand in de band komt. Onze huidige gitarist was bijvoorbeeld de geluidstechnicus, dus die kende alle nummers al. Wel zo gemakkelijk. En voor drummers is het ook relatief eenvoudig omdat er eigenlijk maar zes of zeven drumpatronen zijn die iedereen gebruikt. Het lastigste is om gitaristen uit te leggen hoe ze iets moeten spelen omdat ik het vaak zelf vergeten ben! Onze huidige bassiste Terry is echt een lot uit de loterij. Ze heeft erg veel talent, zingt goed en is ook nog een mooie verschijning. The full package, mate!
Als je zelf een festival zou mogen organiseren, welke bands zou je dan uitnodigen?
In ieder geval zou ik My Bloody Valentine uitnodigen, mijn favoriete band ooit. Ook zou ik The Ting Tings vragen. Wie ik zeer zeker niet zou uitnodigen is R.E.M. Dat is nou echt een band die al sinds de eerste plaat hetzelfde klinkt. Als ik een nummer van ze hoor weet ik niet of dit nou van hun eerste of hun laatste plaat afkomstig is.
Grappig dat je dat zegt, want dit hoor ik mensen ook regelmatig over The Wedding Present zeggen.
Ja, we hadden zelfs vroeger een Wedding Present t-shirt met de tekst “All Songs Sound the Same”. Toch vind ik wel dat we behoorlijk gegroeid zijn. Ik vind dat bands eigenlijk continu moeten proberen een extreme plaat te maken. Ons debuut was extreem omdat het zo nieuw was, Seamonsters was extreem omdat het zo heavy was met rustige zang, Cinerama's Torino was extreem op tekstueel gebied. En zo kan ik nog wel wat voorbeelden noemen. Ik denk ook dat ons laatste album El Rey een duidelijke groei laat zien, de teksten zijn wat minder knullig en rijmen beter! Het album is volwassener en heeft toch veel minder van de 'teenage angst' van ons vroegere werk. Ik ben ook niet de jongste meer.
Je teksten zijn eigenlijk altijd in de vorm van korte gesprekjes of ruzies. Ooit overwogen om een filmscript of iets dergelijks te schrijven?
Ik ben wel eens voor zoiets gevraagd maar ben er nooit op ingegaan. Ben veel te bang om tijd te verknoeien terwijl ik in die tijd ook een nieuw album had kunnen opnemen.
Vrijwel al je teksten gaan over moeizame relaties. Wat zijn je favoriete lovesongs?
Mijn twee favorieten zijn “There's Always Something There to Remind Me” door Sandie Shaw en “Gigantic” van The Pixies, al weet ik van dat laatste nummer niet echt of het wel een lovesong is.
Waar komt de titel van jullie laatste album, El Rey, vandaan?
El Rey is Spaans voor The King, Elvis dus. Ik ben altijd al een groot fan van Presley geweest maar The King klinkt een beetje stom als titel en omdat we het album in Los Angeles hebben opgenomen was El Rey logischer.
Hoe was het weerzien met Steve Albini?
Het was twintig jaar geleden dat we Seamonsters met hem opnamen, maar het was net alsof we niet waren weggeweest. Alles was nog exact hetzelfde. Eigenlijk waren we allebei compleet niet veranderd, alleen ietsje ouder. Het was geweldig om weer met hem in die studio te zitten en alles analoog op te nemen. Ik heb niets tegen technologie, zeker omdat het platen opnemen een stuk goedkoper maakt, maar toch klinkt het altijd net iets beter op analoge apparatuur.
Enkele jaren geleden heb je oude versterkers en gitaren op eBay verkocht. Had je zo dringend geld nodig?
Nou, eigenlijk had ik gewoon geen opslagruimte meer. De container zat propvol. Ik had nog zo'n tien oude versterkers staan die het nog goed deden dus ik wilde ze niet weggooien. Ook oude gitaren heb ik verkocht. Er waren diverse fans die het erg leuk vonden om zo'n souvenir in huis te halen. Door de manier waarop ik ze afrag worden mijn gitaren ook niet beter naarmate ze ouder worden. Na enkele jaren zijn ze gewoon op.
En al plannen om met pensioen te gaan of iets heel anders te gaan doen?
Ik heb eigenlijk geen idee, zoals ik al zei plan ik echt nooit iets. Misschien moet ik nog eens iets met mijn studie wiskunde gaan doen. Ik stond op het punt mijn Masters te gaan doen toen The Wedding Present begon. Wiskunde ging mij altijd heel gemakkelijk af, maar achteraf was een studie geschiedenis misschien toch wel wat boeiender geweest.
En wat zijn de plannen voor 2009?
Ook die zijn nog niet zeker. Ik weet niet eens precies waar ik momenteel woon, zit meestal in een hotel of in de tourbus. Misschien ga ik weer in Engeland wonen, maar misschien ook wel in Nederland want -lachend- het wordt na 25 jaar hoog tijd dat we de Nederlandse markt eens gaan veroveren!