De lol van de collectieve Brabantse gekte die carnaval heet ontgaat mij ten enen male. Er zit daar blijkbaar iets in de grond dat zuipen, hossen en hoempa draaglijk maakt. Maar er zit daar ook nog iets anders in de grond, iets dat blues en Americana oproept. Want veel van de goede Nederlandse blues en Americana komt uit die contreien. Denk maar eens aan Eric van Dijsseldonk en Little Louis. Daar kan nu een naam bij: DishKing. De site heeft het over “a weird combination of country/alternative/rock n roll/surf/punk and blues”. Laat ik het daar nou volstrekt niet mee eens zijn. Met dat weird, tenminste. De stijlen kloppen als een bus, maar het klinkt geen moment ongemakkelijk of raar. Integendeel, hoewel dit zijn eerste album in deze stijl is – hij begon als singer/songwriter – klinkt DishKing (echte naam Jason de Laat) alsof hij al jaren zo speelt en zingt. Qua zang heeft hij veel overeenkomsten met Johnny Cash en Barry Adamson: laag, ingetogen en tegelijkertijd intrigerend en krachtig. Je kunt slechtere associaties oproepen. Muzikaal is het een organisch amalgaam van broeierige blues en andere stijlen, in een lekker eigenwijze DishKing-variant en in zeer verschillende instrumentaties: meestal laidback met bijna alleen gitaar, maar ook krachtig en mede gedragen door vrouwelijke achtergrondzangeressen of in vlotte surfmodus. Er zitten dan wel hoogtepuntjes tussen als “Sweet Angelina”, maar dit is typisch een album dat je in zijn geheel moet beluisteren, om meegevoerd te worden in de sfeer van DishKing en de uistekende productie van Dave van den Dries. DishKing is alweer een Brabander die de Amerikaanse countryblues beter beheerst dan menig geboren Amerikaan. Als Quentin Tarantino nog muziek zoekt voor een nieuwe film weet ik wel iets voor hem.
mij=AG Music