In een klein charmant restaurant in Carnaby Street heb ik met Eugene McGuinness afgesproken. Even zoeken is het wel, maar gelukkig blijkt dat ook McGuinness hier nooit eerder was en zich bij binnenkomst óók afvroeg of hij wel juist zat. Na een kleine speurtocht naar een tafeltje -het is lunchpauze in het drukke centrum van Londen – kan het interview beginnen.
Je hebt een paar maanden geleden een album uitgebracht hier in de UK, maar was dat het eerste dat de wereld van Eugene McGuinness hoorde?
‘Nee, voordat ik dit volledig album uitbracht maakte ik al een EP, The Early Learnings of Eugene McGuinness, maar het was eigenlijk nooit de bedoeling dat die gereleased zou worden want die nummers waren eigenlijk alleen bedoeld voor mijn MySpace… Eigenlijk was 2007 meer het jaar van de eerste kennismaking met mijn muziek. Ik hoop echter dat het volledige album mensen goed kennis laat maken met de muziek die ik maak.
mij=Interview: Nathalie. Foto's: Barrie Thompson
Was er een verschil in opnemen tussen de twee?
'Ja, absoluut. Sinds die EP heb ik veel meer heb geleerd over het opnemen van materiaal, plus dat het album ook veel meer een bandalbum is geworden. Mijn broer speelt inmiddels mee in de groep, dat wilde ik wel erg graag, en ook een paar vrienden zodat het geheel wat meer organisch klinkt. Bij de EP was ik echt nog een groentje wat betreft platen opnemen, een beetje als een kind in een speelgoedwinkel eigenlijk', zegt McGuinness lachend. 'Maar daar ben ik nu wel aan gewend, nu gaat het me meer om het livegevoel overbrengen op het album. De single “Moscow State Circus” is daar een goed voorbeeld van. Het enige wat daar achteraf aan is toegevoegd zijn de backing vocals. Het nummer was een dag oud en ook nog niet helemaal af, maar het werkte en dus is het meteen opgenomen. Eigenlijk is het wel één van mijn favoriete nummers op het album, want ik hoor erin terug dat het bijna fout ging maar dat gebeurde dus niet.' Terwijl McGuinness dit uitlegt, lijkt hij nog steeds verrast. 'Ik hou er wel dat het een beetje een experiment was. Het is zo saai als mensen voor veilig gaan, als ze precies weten wat ze aan het doen zijn, daar zit geen uitdaging in!'
Ben je niet bang dat je dat gevoel verliest bij toekomstige albums?
'Jawel, maar op het moment doe ik het op deze manier en werkt het. Van mij mag het on edge zijn, dat komt de muziek alleen maar ten goede. Och ja, misschien is dat gevoel over een paar jaar volledig verdwenen…' – Eugene lacht – '…en zal ik een veredelde sessiemuzikant zijn, een soort van Joe Satriani, ik hoop het in ieder geval niet.'
Het album is nogal divers, wat niet gemakkelijk moet zijn voor een artiest om het uit te brengen. Men heeft de neiging om muziek in hokjes te duwen, loop je daar tegenaan?
'Dat is inderdaad nogal moeilijk met mijn muziek, want ik val niet echt in een categorie. Commercieel gezien is dat natuurlijk niet echt de makkelijkste weg kiezen, het is dan veel gemakkelijker om een specifieke kant met je muziek op te gaan die beter te promoten valt. Och ja … een supersterren-status is toch niet de richting die ik op wil, dus wat dat betreft maakt het me niet uit.' Hij denkt even na en voegt dan toe: 'Ik zou er ook nog eens heel slecht in zijn. Het is niet zo dat het een moeilijke plaat is om te doorgronden, althans dat denk ik toch, het materiaal is nogal rechttoe rechtaan. Oké, ik vind veel verschillende muziek goed en gebruik dat dan ook, maar ik denk niet dat ik daarmee iemand voor het hoofd stoot.'
Hij denkt. 'Ik ben het die de muziek maakt dus dat begrijpen de luisteraars hopelijk ook wel. Een mens kan het ene moment zin hebben in iets en het andere moment in iets volledig anders. Dat is normaal, hoop ik, en dat hoor je dan ook in de plaat terug. Ik zit in ieder geval zo in elkaar, en mijn vrienden vinden dat wel eens vreemd, maar hey – daar moeten ze maar mee leren omgaan!'.
Kun je iets over de nummers op het album vertellen? Is er een verschil in aanpak bij de EP The Learnings of … en het self-titled album?
'De EP is in korte tijd geschreven en opgenomen – binnen een paar weken – terwijl ik met het album wel een jaar of zo ben bezig geweest. Bovendien zijn ook alleen de beste stukken op het album terechtgekomen. Sommige nummers zijn persoonlijk, maar andere compleet fictief. “Those Old Black and White Movies” is het oudste nummer op het album. Ik kan mij herinneren dat ik dat nummer schreef in een hele koude studentenkamer in Liverpool zonder verwarming. Ik sliep onder een berg jassen toentertijd [hij lacht] en zoals nu vroor het ook vreselijk, dus het nummer heeft nogal een winterse inslag. Het is ook de song die het meest afwijkt van de rest van de nummers op het album. Het heeft ook een tijdje geduurd om het te schrijven, dat nummer testte mijn limieten wel op het gebied van songwriting, niet in het minst door de akkoorden.'
'Zoals ik al zei probeer ik het experiment niet uit de weg te gaan en dit nummer is daar wel een goed voorbeeld van, want eigenlijk is het gewoon mijn versie van een Cole Porter-song, waar ik dan een eigen draai aangeef. Ook al is dat een beetje absurd omdat ik natuurlijk niet die kwaliteiten van een Ella Fitzgerald of Cole heb. Ik heb wel iets met oude platen zoals van Ella Fitzgerald, dus dat zal ook wel een invloed zijn geweest bij het schrijven van de song. Over het algemeen bestaat het album uit al de diverse muzikale richtingen die ik op dit moment leuk vind om te spelen, zowel solo als met de band. Met “Wendy Wonders” was ik in vijf minuutjes klaar. En ook met de nieuwe single “Fonz” heb ik niet lang geworsteld.'
Het refrein van “Not so Academic” is wel iets voor de festivalweides, iets van gemerkt afgelopen jaar?
Eugene is verbaasd. 'Nee, eigenlijk niet, maar nu je het zegt: daar zou ik iets mee moeten doen. Het schrijven van nummers is iets waarmee ik doorlopend bezig ben. Ik schrijf vrij snel, maar er zit natuurlijk ook veel rotzooi tussen. Ik moet ook blijven schrijven, want ik ben er zo één die als-ie een paar weken stopt weer erg lang nodig heeft om er weer in te komen. Om dat te voorkomen blijf ik doorgaan.' Peinzend: 'Het is eigenlijk een beetje een dagelijkse routine die ik mezelf aangeleerd heb.'
Dus genoeg materiaal voor een volgend album?
Lachend: 'Oh yeah, wel genoeg voor twee albums. Maar oké, als ik heel eerlijk ben, genoeg materiaal voor één goed album. Muzikaal gezien zal dat wel een meer volwassen album worden. Ik ben gegroeid in het zingen en het live spelen – dat gitaar spelen gaat me inmiddels wel goed af – dus dat hoor je terug in het materiaal. Het zal allemaal wat rauwer klinken, minder violen en harmonieën. Ik luister tegenwoordig erg veel Velvet Underground en Nick Cave. Momenteel ben ik echt helemaal geobsedeerd door Grinderman, die plaat gaat 's ochtends vroeg bij het wakker worden aan en op het moment dat ik de deur uitloop wil ik eigenlijk iemand neerslaan', grinnikt hij. 'Fantastisch album om in dit jaargetijde te luisteren, terwijl je door de sneeuw en ijs ploetert buiten.'
Wat doe je met B-kantjes? Er staan wat covers en dergelijke op je MySpace.
'Ik speel met het idee om een website op te zetten waar ik al die rarities kwijt kan, zodat iedereen die erin geïnteresseerd is dat gratis kan downloaden. Maar oké, ik weet niet precies hoe dat allemaal geregeld kan worden, dat moet ik met de platenmaatschappij moeten overleggen. We geven wel extra downloads weg bij singles. Het zou voor mijzelf sowieso wel handig zijn, want mijn kamer ligt vol met materiaal dat ik opgenomen heb waarvan ik niet weet wat ik ermee aan moet. Het zal natuurlijk wel van mindere kwaliteit zijn.'
In het begin deed je veel solo-optredens, blijft dat zo nu je een band hebt?
'Op het moment doe ik eigenlijk ook weer veel solo-optredens, soms met mijn broer samen of met de drummer. Maar zoals ik al zei, is het veel leuker om in een band te spelen. Het sparren met de anderen komt het livegevoel alleen maar ten goede. Weliswaar kun je solo een song helemaal naar je hand zetten, maar als ik mag kiezen heb ik toch liever de band. Hoe harder hoe beter! Komende maand komen er weer wat Britse optredens aan en we gaan geloof ik ook naar Europa. [Milaan en Stockholm, helaas geen Nederland vooralsnog -red.]'
'De laatste vier dagen ben ik bezig geweest met het opnemen van de nieuwe videoclip voor de single “Fonz” in een heel koud pakhuis met één elektrisch kacheltje. Damn het was koud daar, vreselijk. Nooit gedacht dat zulke clips opnemen zo lang zou duren.' Hij schiet in de lach: 'Ik ben er zeker van dat als je goed kijkt dat je wolkjes uit onze mond ziet komen!'
Over die single gesproken, was daar niet enige ophef over?
'Ja, grappig dat als je 'we said farewell and we synchronized our watches, arranged for the meeting of our crotches' zingt dat mensen daar over vallen. Het is gewoon cheeky bedoeld. Er zijn wel ergere dingen in nummers gezegd, denk ik dan.'
Een maand geleden zou je een instore doen hier in Londen, maar dat ging niet door. Maar een paar nummers zijn toen toch gespeeld door je collega Emmy the Great. Hoe voelt dat, om nu al gecoverd te worden?
'Ik baal er nog van dat ik dat moest afzeggen, maar ik was ziek [hij zat in Italië ten tijde van de overstromingen en het slechte weer, vandaar -red]. De bedoeling was dat ik speciale kerstsongs zou weggeven, maar oké, dat is er dus niet van gekomen. Maar dat iemand mij covert is wel speciaal voor me. It makes me feel like somebody out of Tin Pan Alley! Emmy die me covert: That is great, no pun intended …'
Wetende dat je er een hekel aan hebt dat iedereen er maar over begint dat je Ierse roots hebt, in Liverpool zou wonen en in Essex bent opgegroeid, hoe zit het met de vergelijkingen qua artiesten?
'Och ja, het maakt me niets uit. Ik snap ook eigenlijk niet zo waarom het van belang zou zijn waar ik vandaan kom. Iedereen verhuist tegenwoordig zoveel dat het niets meer zou moeten uitmaken. We zitten niet meer in de sixties, met een bepaalde scene in een bepaalde stad. We blijven niet dertig jaar dezelfde persoon. Iedereen verandert in de loop in der jaren, het is nogal een achterhaald idee. Maar hey, zo denk ik erover. Met vergelijkingen met artiesten heb ik minder moeite, zolang het niet Tom Jones is. Hm, Damon Albarn in “Atlas”, zeg je? Daar kan ik wel mee leven. Hey, ik luister naar Oasis en Blur – de mensen moeten maar eens uit de kast komen wat betreft die bands, je kunt ze namelijk alle twee goed vinden. En dat nieuwe project van Damon, The Good, The Bad and The Queen is gewoon een briljante groep.'
Het interview zit erop, maar Eugene wil wel nog kwijt dat hij graag terug zou komen naar Nederland om echte gigs te doen. Hij was kort in Amsterdam afgelopen november met labelgenoten Wild Beasts voor een radio-optreden.