Heartless Bastards (niet te verwarren met de begeleidingsband van James McMurtry) is eigenlijk de band van zangeres/gitariste Erika Wennerstrom, een vrouw met een bijna mannelijk rauwe stem. Aan haar band voegde zij, naast een bassist en een drummer, deze keer ook een violist toe en een man op de mandoline, banjo en lapsteelgitaar. Daarmee verried ze eigenlijk meteen de muzikale richting die ze op wilde, want van de behoorlijk stevige bluesy garagerock op Stairs and Elevators en in mindere mate op All This Timeis nu koers gezet richting de countryrock (op de eerste helft van de plaat) en de countryfolk (op de tweede helft). Daarmee doet Heartless Bastards nu wat meer denken aan een kruising tussen Royal Trux en Lucinda Williams dan aan The Black Keys meets The White Stripes. Waar natuurlijk niets mis mee is, het is maar waar je rekening mee houdt. Erika’s stem is onverminderd gruizig, en het is fraai om te horen hoe zij blijkbaar meerdere stijlen beheerst. Naast het nog wel stoere titelnummer gaat bijvoorbeeld ook het akoestische “Could Be So Happy” haar prima af. Mijn eerste kennismaking met deze band was All This Time, en misschien is het een kwestie van ‘the first cut is the deepest’, maar die plaat wordt door The Mountain zeker niet overtroffen. Niet in kwaliteit, en niet in zeggingskracht. Hoewel het echt een prima plaat is, mede door het fantastische “Nothing Seems The Same”.
mij=Fat Possum / Bertus