Judith Owen – Mopping up Karma

Ik ben verliefd. En wanhopig, of had ik dat al gezegd? Al dagenlang loop ik afwezig voor me uit te staren, denkend aan datgene waar ik zo naar verlang, maar wat op dit moment niet in mijn bereik ligt. Het is niet Judith Owen zelf die me zo van slag maakt, het is haar stem. Vloeibaar als honing loopt haar zang mijn oren in, om me te verdoven met de zachte zoetheid van haar nectar. Judith, waar was je toch al die tijd, en waarom heb ik je nooit eerder gehoord? Zo komt er cliché na cliché in mijn gedachten op, maar dat mag als je verliefd bent. Toch? En zoals zo vaak bij liefdes is ook deze onbereikbaar. Daar heeft een groot team van engineers en technici voor gezorgd, aangevoerd door über-producent Glen Ballard. Zij verstopten haar verslavend mooie stem achter een muur van Protools-effecten, onnodig veel instrumenten en drukke arrangementen. En dat alles om haar bij mij vandaan te houden, dat weet ik zeker. En dat moet dus veranderen. Elke nacht droom ik over een mogelijke oplossing. Wat zou ik haar graag bij die techneuten vandaan halen en in mijn muziekkamertje opsluiten. Ik zou haar neerzetten achter de piano die daar al voor haar klaar staat, en ademloos luisteren naar alleen haar stem en haar minstens zo mooie pianospel. Dat zou haar liedjes zoveel meer eer aandoen dan wat haar studiopersoneel ermee heeft uitgespookt. Judith Owen’s stem en mijn oren: we zouden samen gelukkig zijn. Maar dan word ik wakker, luister vol wanhoop nog maar een keer naar Mopping up Karma en voel weer die onbereikbaarheid die in mijn dromen zo eenvoudig op te lossen leek. Uiteindelijk zet ik de cd dan maar op het bovenste plankje in de kast, en besluit me te gaan verdiepen in haar eerdere werk… misschien vind ik daar wat ik hier tevergeefs zoek.

mij=Courgette / Ada / Rough Trade