Ik vraag me weleens af: wat zou er overblijven van een artiest wanneer 1) papa niet beroemd zou zijn, 2) je vorige band(s) geen succes had(den) gehad, 3) je debuut niet briljant was geweest of 4) wanneer je jezelf eens een tijdje buiten de gossipcamera’s zou houden. Bepaal het voor jezelf, maar ik denk dat smeuïge kolder en/of resultaten uit het verleden meer invloed hebben op het succes van artiesten dan we soms willen geloven. Hier hebben we er weer eentje. Leathermouth (je spelt ‘t uiteraard op een vervelende altomanier: LeATHERMÖUTH) is het project van Frank Iero, gitarist van emo-orkaan My Chemical Romance. Leathermouth is een band of project (who cares?!) welke een soort van Marilyn Manson-achtige punk ten gehore brengt. Zelf klinkt Frank als Casey Chaos (die zelfdestructieve brulboei van de band Amen) op een slechte dag. Al zullen er ongetwijfeld hordes tieners zijn die z’n gekrijs ervaren als het blootleggen van diepgaande zielenroerselen. Nee, die Iero doet waar hij zin in heeft. Van commercieel succes hoeft deze man niets te weten; het is puur, oprecht en ongepolijst wat we hier te horen krijgen. Toch? Conclusie: In minder dan een half uur (dat korte tijdsbestek is dan weer een klein voordeel) breekt zonder rustmoment de sonische pestpleuris uit. Dit alles onder aanvoering van een oogschaduwdragende jankmuil die aan de wereld wil laten zien dat ‘ie eigenlijk heel authentiek en ‘punk’ is gebleven en dat het succes van zijn ‘andere band’ daar niets aan afdoet.
Het verschrikkelijke is dat die net genoemde hordes tieners dat nog slikken ook.
mij=Epitaph