Ik ben niet iemand die veel klaagt over het weer. Eind december gingen we op onze fietsen door de kou naar het Arnhemse Luxor Live alwaar No Blues speelde. En ik had er geen moment spijt van, want de winter was net echt begonnen en wat was dat een geweldig optreden. No Blues presenteert zich als een mix van blues, americana en Arabische invloeden oftewel Arabicana. No Blues bestaat uit twee Nederlanders, namelijk gitarist Ad van Meurs (The Watchman) en bassist Anne-Maarten van Heuvelen. Ze worden vergezeld door de Israëlier Haytham Safia die de U’d beroert. Op deze cd, Lumen, hebben ze gezelschap van o.a. Osama Maleegi, die tijdens het eerder genoemde optreden op de djembé sloeg. Nu heb ik een chronische hekel aan dit laatste instrument als er van die alternatievelingen op gaan trommelen, maar naar zijn kunnen heb ik met open mond staan luisteren. Net als naar de hele band trouwens. Kortom, een en al positiviteit. Nu ik echter een stukje over de cd Lumen aan het schrijven ben, ben ik los van deze cd in een wat negatievere stemming. Ik zat eerst een tijdje tegen de griep aan te hangen, kreeg toen de griep en heb nu weer last van een pijnlijke keel. Ik heb er genoeg van: ik wil een mooi voorjaar met warme muziek waar ik blij van word. Weg met de kou, weg met de regen. Maar niet weg met Lumen, want dit album is wel degelijk warm. Ook al door de originele combi van allerlei invloeden door topmuzikanten en door de sterke productie: alsof ze voor mijn neus aan het spelen zijn.
mij=CRS / Munich