De No-Neck Blues Band is een collectief dat uitdaagt, vragen oproept en bezoekjes aan Wikipedia afdwingt. Zelfs voor er muziek geklonken heeft. Wie is bijvoorbeeld Kazimir Malevitsj, waarvan een fraaie mystieke quote de promo vergezelt? Hij blijkt niet de verwachte mysticus, maar een kunstschilder en theoreticus. Abstract natuurlijk, met toppers als Black Square op zijn naam. Drie keren raden hoe dat olieverfwerk eruitziet. Het bruggetje is (te) eenvoudig. Popart tref je hier niet aan. Zeven muzikanten die al anderhalf decennium wekelijks eenmaal samen te komen en dan aan ‘t improviseren slaan. Zouden ze altijd een tape mee laten lopen? Clomeim klinkt soepel, alsof ze deze vervreemdende psychedelische rock elke week (kunnen) spelen. De waarheid is net even anders. Vermoedelijk om de spanning en scherpte wat op te voeren, nam men slechts gedurende drie dagen op, in 2007, waarna pas daarna het echte werk begon door uit de verzamelde schetsen iets (denk ik, hoop ik) totaal anders samen te stellen. Clomeim kent elf stukken, beginnend en eindigend met “Silurist”. Het noisegehalte, het zwarte vierkant waar dit soort platen vaak in dreigen te verzuipen, wordt nagenoeg vermeden. Alleen “Ministry of Voices” en ‘t vergelijkbare “Salai Widnalas” zijn gorgelende en krijsende duivelsuitdrijvingen die u moet vermijden. Beter, eigenlijk het beste, of zou dat door de herrie daartussen komen, is “Walking Wind”, met een prominente rol voor een diepe fluitsolo, dat mij betreft, ook dankzij de tribale groove, als een Aboriginal-ritueel klinkt.
mij=Locust / Clear Spot