Een promo-cd in de bus, louter gehuld in een doorzichtig plasticje. Buiten naam en albumtitel geeft de disc geen informatie prijs. Tabula rasa beluister ik de minimale folkmuziek: twee stemmen, piano, een strijkje en hier en daar wat percussieaccenten. Klassiek geschoold, die Rachel Unthank, dat hoor je wel. Ook fan van musicals. Stem is niet denderend, beetje vals zelfs. En na het zoveelste epos waarin een “me laddy” het weer eens verprutst door te sterven, te verdwijnen of Rachel dronken in elkaar te slaan heb ik het wel gehoord in elfenland. The Bairns duurt sowieso veel te lang. Toch nummer 6 blijft beklijven, “Blackbird”, onvervalste country. Stem(men) hier wel prachtig, van velours. Strategische tips voor de eventuele promopraatjesmaker: roem niet Unthanks Epische Kwaliteit en maak geen gewag van Filosofische Diepgang, halveer het album en prijs haar eenvoud.
mij=Rough Trade / Konkurrent
Prietpraat. Wat een gemakzuchtige recensie. Vals zingen? Vals schrijven en ongefundeerd commentaar leveren is erg goedkoop scoren. Dit is een prachtig folkalbum van twee begaafde zusjes.
Live was het ook al niet te harden. Teveel gegiebel van de dames en na vier keer het zelfde nummer (althans zo leek het) ben ik ook maar weggelopen. Het concept klinkt leuk, de uitvoering is amateuristisch…
Maak niet uit, als ze een paar dikke prammen hebben is alles vergeven