Bands die je wel zou moeten kennen, maar waarvan je nog nooit ook maar één noot hebt gehoord. XTC is er zo een voor mij. Ik dacht even dat daar verandering in zou komen, maar Dog Eared Moonlight verschijnt slechts op het door Andy Partride gerunde Ape Records. Zou me niettemin niks verbazen als The Milk & Honey Band-leden (lelijke en lastig te onthouden naam trouwens) wél goed naar hun “baas” hebben geluisterd. Multi-instrumentalist en zanger Robert White schrijft gelaagde, ambachtelijke popliedjes, waarbij hij zijn inspiratie zowel uit Engeland als uit Amerika haalt. Denk aan de grote B’s: Beatles, Beach Boys, maar vergeet ook de kleintjes niet: Big Star en, daar word ik heel blij van, Bread. Het meest frappante aan deze release is hoe goed ie wordt. Met de nadruk op wordt. In eerste instantie leek het me muzak. Het kabbelde op de achtergrond en de luie zanger leek er verdomd weinig zin in te hebben. Met iedere luisterbeurt vouwde de plaat zich echter verder open, tot je zijn geslaagde one-liners meezingt. ‘You’re my perfect waste of time’ of ‘Flowers around your head, clouds ’round mine’. De rustige nummers zoals “Just You” en het Baueresque “Maryfaith Autumn” gaat ze ‘t beste af. Als ze wat feller uit de hoek proberen te komen wordt het wat knullig. Het drietal nummers dat de plaat afsluit bloeide als eerste op. Het spacy “Dissapear”, het catchy “Cut The Line” (zei er iemand Coldplay?) en het al eerder geciteerde “Flowers”, waarvan het Fleetwod Mac-achtige gitaarlickje aan ‘t eind nog wel even door had mogen sudderen.
mij=Ape / Bertus