Op de lijst van vrouwen met wie ik wel een beschuitje had willen eten als ik niet in de echt verbonden was met mevrouw Storm staat Nina Persson behoorlijk hoog. Naast al die andere Scandinavische schonen waar ik een zwak voor heb is het dringen voor haar, maar d’r is plek en daar gaat het om. Naast The Cardigans heeft Nina samen met Niclas Frisk en (man ) Nathan Larson nog een ander bandje, dat luistert naar de naam A Camp. Ruim acht jaar geleden al maakte ze hiermee een plaat. Daarbij kreeg ze hulp van Mark Linkous (Sparklehorse). Die plaat deed het in Zweden erg goed, maar bleef hier helaas een beetje uit het zicht. Hopelijk is A Camp met Colonia een beter lot beschoren. Naast de drie bovengenoemde kernleden schuiven nog flink wat bekende namen aan zoals Joan Wasser (Joan as Police Woman), James Iha (Smashing Pumpkins), Anna Ternheim en, dit keer alleen op gitaar, Mark Linkous. De sound van Colonia is veel consistenter dan het grillige karakter van The Cardigans. Persson laat hierop meer haar ingetogen melancholische kant schitteren. Dat resulteert bijvoorbeeld in het jaloersmakend zoete duet met Nicolai Dunger “Golden Teeth & Silver Medals” waarvan ik steeds weer om de tekst moet grinniken (‘Would you like to meet me in this song?’ ‘I’ve been hoping to’). Sowieso komt de melancholische kant van Persson op Colonia goed tot zijn recht. Waarbij ze met regelmaat een hang naar vroeger heeft, zoals in “Here Are Many Wild Animals” met zijn wooheehoo-koortjes en handclaps. Daar wordt een mens blij van.
mij=Reveal / PIAS
Nietes, Storm, nietes. Nina is van mij, van MIJ hoor je!? VAN MIJ!
Dit is trouwens de eerste positieve (Nederlandstalige) recensie die ik lees over Colonia, de plaat wordt door anderen vooral afgebrand. Nu al zin in MoMo, Nina live is altijd slecht, maar het is het dichtst bij dat ik ooit zal komen. *zucht*
Nee b°b, komt niets van in! Overigens wie dat duet negatief beoordeeld heeft een schroefje loszitten wat mij betreft.