The Black Lips

Hot, dat zijn deze vier boefjes uit Atlanta – Georgia. Hot bij meisjes met strakke skinny jeans, oversized t-shirts, hoekige danspasjes en MySpace-poppenoogjes. Maar ook gekoesterd door ouwe rotten die The Gories en The Oblivians in de platenkast hebben staan. Gewaardeerd door de trendsetters en de kenners, dus. Maar verworven faam staat niet zelden synoniem aan het verliezen van de knusse magie die zo onmisbaar is voor sympathieke rammelbandjes als de Black Lips. Toch is de roem niet iets waar het viertal noch voor terugschrikt, noch nat op gaat: “We spelen al zo’n tien jaar samen. Het werd eens tijd, niet? En oh ja, het is ook fijn om op tour eens fatsoenlijk eten te krijgen.”

mij=Interview: Charlie
In de backstageruimte van Nijmegens poptempel Doornroosje doet een tourende band wat een tourende band hoort te doen. Dutten op de bank, de koelkast inspecteren en al laptoppend het thuisfront op de hoogte houden. Ook houden de Black Lips murmelende, voor buitenstaanders onnavolgbare gesprekken van zo'n twee woorden per zin. Dan weten ze precies van elkaar wat ze bedoelen. Want de Black Lips zijn de Black Lips: eenzaam op de top van mountain cool en maar weinigen komen bij hen in de buurt. Zo komt midden in het gesprek gitarist Ian met de versgedrukte posters binnenstormen. Te zien is een bandfoto, gemaakt in een studio, in kleur, op A1 formaat, die opvallend professioneel oogt. Bijna té en dus niet typisch Black Lips. “Jesus Christ, that's terrible, this sucks,” mompelt drummer Joe, maar grinnikt vervolgens met zijn bandmaten mee. Zoals ik al zei: cool.
Bassist Jahred heeft zin in de tientallen shows die in het verschiet liggen. “Het is fijn om op een degelijke, georganiseerde tour te gaan. Het is prettig wanneer alles goed opgezet is.” Een opmerkelijk statement voor iemand die in een band speelt waarvan shows gepaard gaan met gierend vuurwerk, spuitende brandblussers, rondvliegende urine, full frontal male nudity en zo af en toe zelfs een tongzoen. Kwajongens zijn het: “Echt waar: als we een ding mee zouden mogen nemen hier uit Nederland dan zou dat behalve natuurlijk de hasj, de georganiseerdheid zijn. Al kunnen we niet garanderen dat we altijd even netjes meedoen aan die organisatie, haha.”
De wens om een beetje degelijkheid en organisatie komt niet uit de lucht vallen. De Black Lips hebben onlangs halsoverkop India moeten verlaten. Gitarist Cole, de mafste van het stel, besloot zijn billen te laten zien aan het dolenthousiaste Indiase publiek. Daarnaast werd er in het heetst van de strijd wild gezoend op het podium. Bij wet strafbaar in India en de sponsoren van de tour zagen hun geïnvesteerde geld al als sneeuw voor de Aziatische zon verdwijnen. Ian beschrijft het resultaat: “Die mensen waren woedend. Ze annuleerden de tour en eisten onze gage van reeds gespeelde shows terug. Bovendien belden ze de politie, maar wij hadden echt geen zin in een Indiase cel. Snel het land uit dus! Bij ons hotel aangekomen, konden we nog nét een van de sponsors tegenhouden die er met onze paspoorten vandoor wilde gaan; een gekkenhuis.” Erom lachen kunnen ze nog niet: “India was nog niet klaar voor ons.”

Hoe dan ook: na India was het tijd voor 'vakantie'. Jareth: “We gingen naar Berlijn, wat inmiddels ons tweede thuis is. Daar hebben we in onze tien vakantiedagen met King Khan en BBQ een album opgenomen onder de naam The Almighty Defenders. Nu zitten we weer in Nederland, aan de vooravond van een nieuwe tour.” Welk een ironie, aangezien King Khan van origine een Indiër is: “Ja, daar kunnen we wel heel hard om lachen.”
In tien dagen een album bij elkaar schrijven; ga er maar eens aan staan. De Black Lips doen niet anders. Cole: “Wij raken overal door geïnspireerd en schrijven liedjes wanneer we op tour zijn, wanneer we in de studio zijn en op de zeldzame momenten dat we thuis in Atlanta zijn. Maar het liefste bedenk ik ze onder de douche.” Verder komt het zoals het komt: “De hele heisa in India heeft ons wel geïnspireerd, op een manier dat het onze creatieve energie flink laat stromen.” Dat mogen we echter ruim opvatten.. Gaan nummers dan over één bepaald onderwerp: “Nee,” aldus Cole, “De luisteraar is vrij.” Waar gaat het nummer 'Big Black Baby Jesus' over? “Waar jij wilt dat 'ie over gaat,” aldus Cole met een uitgestreken gezicht, “We schreven het over Ol' Dirty Bastard en andere oude gangsters, maar als jij wilt dat het over Obama gaat, dan vinden wij dat best.” Jareth kijkt ondertussen verveeld de andere kant op.
Volkomen pretentieloos, dat zijn de Black Lips, maar daarom niet 'dom' of 'gemakkelijk'. Cole, Jareth, Joe en Ian besloten zo'n tien jaar geleden dat samen in een band spelen eigenlijk een stuk leuker was dan in de pas lopen op highschool. En nu, een decennia later, is er eigenlijk niets veranderd. Zo simpel en tevens zo mooi kan het zijn. “Dromen? Een eigen huis zou leuk zijn,” aldus Jareth.
Die avond speelden de Black Lips de eerste show van hun tour die ze in ruim drie maanden door Europa en de VS zal brengen. Vol vuur en overtuiging werd er gespeeld. De term 'strak' is misschien ongepast, aangezien een band dat onmogelijk kan zijn wanneer één van de gitaristen (Cole) regelmatig koprollen maakt terwijl hij soleert, maar wát een goeie liedjes en wát een sfeer!