De besnorde multi-instrumentalist Charles Spearin moet wel een toffe kerel zijn. Zijn buren in Toronto houden in elk geval van hem. Spearin vroeg ze om bij hem thuis voor een nieuw project wat te komen babbelen. Het uitgangspunt van de gesprekken was “wat is geluk?”, maar ‘t ging Spearin niet zozeer om de inhoud. Als muzikant was hij (vanzelfsprekend) voornamelijk op zoek naar de toevallige (gesproken) melodieën die in deze opnames te vinden waren. Weliswaar geen al te origineel idee, maar ‘t pakt bijzonder geslaagd uit op dit korte album, waar je inderdaad happy van wordt. Luister naar de oude dame “Mrs. Morris” die gedubbeld door een saxofoon vertelt over de geneugten van het simpelweg groeten van je buren. Of de enthousiaste “Anna” (een trompet) die met “challenged women” werkt. Ook de kinderen mogen meedoen, “Vittoria” raakt verstrikt in haar gemompelde gedachten, maar Spearin weet er een Woody Herman-achtig bigband-feestje van te bouwen, met stevige blazersaccenten in de gevallen stiltes. In de loop van de plaat wordt de sfeer melancholischer. Muzikaal gezien komen we meer op het postrock-terrein van Do Make Say Think en Broken Social Scene, collectieven waar Spearin deel van uitmaakt. “Marisa” (de harp) zorgt voor een magische Books-sfeer. Ze grapt: ‘Ok, I blew that one, send me home!’ Waarna die laatste kreet de opmaat vormt tot een delicaat ritme. De intimiteit van het album wordt versterkt doordat Spearin zelf meepraat, het zijn geen gekunstelde monologen. Zo kan zijn bevestigende ‘hmhm’ een baslijn worden in “Mr. Gowrie”. Gowrie vertelt over zijn jeugd in een piepklein huis, waar moeder al snel opbrandde: “She had so many children in so short a time that she died while she was still a young person”. The Happiness Project boeit van begin tot eind, Spearin weet in slechts een half uur het gevoel van zijn buurt én de sfeer van het leven an sich perfect te vast te leggen. Bepaald geen sinecure.
mij=Arts & Crafts / Konkurrent