DM Stith – Heavy Ghost

Vanmiddag sms-te jnnk me dat haar jetlag nu wel ongeveer uitgewerkt was. Stiekem was ik best jaloers op haar Amerikaanse tripje. Met je wederhelft trekken door de USA en samen optreden. Het lijkt me een fantastische ervaring. Een volgend sms-je maakte me nog meer jaloers. Tussen neus en lippen door deelde ze me mee dat Roy Santiago samen opgetreden had met Daniel Michael Stith, die optreedt onder de naam DM Stith. Het was zijn tweede optreden pas en zij waren er gewoon bij. Poeh, daar word ik jaloers van! Zij wel en ik niet. Waarom die ‘Poeh’ zojuist? Nou, omdat DM Stith’s debuut-cd Heavy Ghost wat mij betreft zonder twijfel de mooiste plaat is die verschenen is de eerste maanden van dit jaar. En ik moet nog zien dat er heel veel mooiere platen gaan verschijnen dit jaar. Het is zo’n plaat waarvan ik eigenlijk gewoon niet weet wat ik er over moet schrijven, maar er alleen maar naar wil luisteren. Het liefst lekker luid, bijna in het donker, met de koptelefoon op afgesloten van de buitenwereld. En dan zoeken naar nog meer details en diepgang die Stith in zijn twaalf liedjes heeft verstopt. Want die zijn talloos. Stith heeft zichzelf totaal geen beperkingen opgelegd bij de opnamen, die we te danken hebben aan Shara Worden met wie hij meewerkte aan Bring Me The Workhorse. Veel van zijn vrije denken komt samen in het magnifieke "Pity Dance". Een liedje dat in het begin opgebouwd wordt rond een raar ronddolende akoestische gitaar waarover heen Daniel Michael (zijn stem een prachtige kruising tussen Sufjan Stevens en Scott Matthew) zijn verhaal vertelt en waarin je eindeloos kunt verdwalen tot hij op het laatst een bekentenis doet als ‘I’ll tell the truth I have been sleeping with the lights on ever since I left you’. Je moet maar durven.

mij=Asthmatic Kitty / Konkurrent