Dat je ook te relaxt kan zingen bewijst Jennifer Charles van Elysian Fields. Ze klinkt als Cat Power die diep in de nacht is wakker gemaakt, of Carol van Dyk die na acht joints in een irritant geile bui is geraakt. She’s a moaning cow’, zou de Ierse stand-up comedian Ed Byrne dan zeggen. Met name in de coupletten van “How We Die” zat ik met verbazing te luisteren. Gaat ze dit valse gezucht echt drie kwartier volhouden? Grappig genoeg behoren juist de refreintjes in diezelfde album-opener tot de meest geslaagde momenten van de plaat. Ook de brommende en solerende blazers die aan ‘t eind van het liedje meedoen zijn een prima zet. Helaas keren ze nergens zo opvallend terug. Elysian Fields worden in de bijgesloten biografie als legendarisch gepresenteerd. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van ze gehoord, al zijn er wel wat interessante connecties te leggen, o.a. naar Jeff Buckley en talloze andere beroemde vriendjes. Het valt ook niet te ontkennen dat het duo (naast de zangeres ook gitarist Oren Bloedow) een unieke stijl heeft. Het kostte me een halve plaat gewenningstijd, maar zo rond “Climbing My Dark Hair” krijgt deze lijzige pop toch wat verslavends. “The Moment” is het ultieme nummer, niet omdat ‘t het beste is, maar omdat de toch al minimalistische stijl tot op het bot stript. Over een paar simpele piano-akkoorden zingt Jennifer eindeloze tekstuele variaties die telkens eindigen op ‘the moment my eyes struck yours’. Het fascineert toch. Niettemin is ‘t tekenend dat het meest geslaagde nummer een duet is. “Ashes in Winter Light” is een fraaie, zwoele dialoog, die dankzij Oren’s diepe stem, doet denken aan het werk van Tindersticks. Een band waarvan de duetten er ook altijd bovenuit steken.
mij=Vicious Circle / Rough Trade