Het album Blow was wereldwijd een behoorlijke klapper. Meer dan 100.000 exemplaren gingen over de toonbank en Ghinzu zette zich met hun tweede album stevig op de kaart. De nummers smaakten al snel naar meer, maar de heren lieten ons vijf jaar wachten op een vervolg. Hierdoor is het niet vreemd dat de komst van Mirror Mirror hoge verwachtingen met zich meebrengt. Net als de voorganger telt hij twaalf nummers en zit het tevens in de experimentele hoek. Het album zit een kleine vijftig minuten vol met vlijmscherpe nummers. Gitaartje hier, pianostukje daar en op momenten zelfs even erg poppy. In België stonden ze reeds op Pukkelpop en Rock Werchter, maar in Nederland wil het balletje nog niet rollen. Het nieuwe album is zeker goed, maar overtreft de voorganger helaas niet, dus of het de doorbraak gaat veroorzaken? Waarschijnlijk niet. De liefhebbers van het sterke Blow zullen overigens wel genieten van dit schijfje. Het kent zijn inzakkers, maar begint enorm sterk. Want het Franstalige en instrumentale op het einde is wellicht vernieuwend voor de band, maar voor mij als luisteraar stukken minder interessant. Hopelijk laten ze live blijken dat het beter uitpakt, als is het alleen om dat verschrikkelijke optreden tijdens EuroSonic uit onze gedachten te spoelen.
mij=PIAS