Ik kom best vaak op festivals. Of festivalachtige evenementen als Crossing Border en The Music in my Head. Vooral voor in het programma zie je dan veel onbekende bandjes die allemaal hopen op een doorbraak, maar waarvan er weinigen het maar zullen redden. Er zijn me dan ook niet veel van die bandjes bijgebleven, maar soms gebeurt dat wel. Dus toen ik de cd Radio Wars van Howling Bells kreeg, ging er een belletje rinkelen. Ik wist meteen waar ik ze moest plaatsen, The Music In My Head 2005, en ik schreef toen al voor File Under, dus ik kon zelfs teruglezen wat ik er van vond: “Howling Bells, gewapend met een bevallige violiste/zangeres, maakte nu weer subtiele, dan weer luide en meerstemmige folky muziek. Geënt op traditionele volksmuziek maar afkomstig uit Australië, lijkt de band toch eerder afkomstig uit bijvoorbeeld Glasgow, waar de kinderen de muziek met de paplepel krijgen toegediend.” In mijn hoofd schoot ook meteen lieflijk, maar dat kan ook de gedachte aan de zangeres Juanita Stein zijn geweest. Daarom was ik ook verrast toen Radio Wars zijn eerste rondjes in de cd-speler maakte. Want lieflijk was het niet, folky ook niet overigens. Radio Wars klinkt namelijk als volwassen indiepop. De Bettie Serveert sound, die George noemde, die zit er nog wel in, maar ik moet ook aan een Roisin Murphy denken, zo af en toe. Het maakt Radio Wars in ieder geval wel een uitstekend te behappen album, dat tot nader order in mijn jaarlijstje staat. En het is voldoende reden om ze nog eens te gaan zien binnenkort…
mij=Independiente / PIAS
Vind hun debuutalbum geweldig en ook live heb ik er vorig jaar van genoten maar dit album vind ik nogal tegenvallen. De scherpe randjes zijn er helaas allemaal afgeschaaft en ze klinken nu nogal braaf en inwisselbaar. Jammer.
Daarom noemde ik het ook een indiepop plaat. Want de scherpe randjes zijn idd weg, maar het misstaat de band niet. Hij glijdt nu extra soepel naar binnen!