Papa Roach – Metamorphosis

Bij de foto die hier twee jaar terug geplaatst werd, barstte er een hele discussie los of Papa Roach nou emo was of gewoon alternative rock. Ik vind het best amusant al die welles-nietes-spelletjes, maar ook best irritant. Alsof het veel uit maakt onder welk kopje de band schaart. Als ik een keuze zou moeten maken zou ik ze overigens eerder onder de alternative rock, dan onder de emo scharen, maar het kopje nu-metal waaronder ze begonnen eind jaren negentig begonnen, dat past ook niet meer. De heren zijn ondertussen tot bijna Prikkie-muziek verworden. En dat bedoel ik niet negatief hoor. Maar ik heb me bij het beluisteren van Metamorphosis wel verbaasd over hoezeer de mannen rond frontman Jacoby Shaddix steeds meer aanschuren tegen de rock van bijvoorbeeld Aerosmith, Motley Cruë en Guns n’Roses. Ondanks dat Papa Roach nog wel wat ruwer is. Teken aan de wand is wat dat betreft de gastbijdrage van Cruë-gitarist Mick Mars die op mag draven voor een Van Halen-achtige solo in “Into The Light”. Alsof de band zelf ook wel door heeft welke kant ze steeds meer op bewegen en weten dat ontkennen geen zin meer heeft. Maar goed, heel erg is dat nou ook weer niet. Al had ik ze wel weer wat meer de Infest-kant op willen zien gaan. Toch, als ik moet kiezen tussen pak ’em beet de nieuwe Nickelback en Papa Roach, dan kies ik zonder twijfel de laatste. Al was het alleen al omdat “Carry Me” duizend keer beter is dan alle balladeshit die Krueger cs. over ons uitgestort heeft de afgelopen jaren. Bovendien zijn tracks als het bijna sleazy “I Almost Told You I Loved You” en “Change of Die” (dat vooraf gegaan wordt door het instrumentale “Days Of War”) heerlijke knallers. De teksten negeer ik daarbij voor de goede orde maar even…

mij=Interscope / Universal