Bij het album van Ted Poley dat ik eerder besprak was het niet makkelijk om mijn concentratie vast te houden. Poley is een verdienstelijk AOR-zanger, maar de composities hadden een hoog oor in-oor uit-gehalte. Blijkbaar heeft hij dat zelf ook gemerkt, want op dit album werkt hij met een andere gitarist/bassist/drummer, Vic Rivera, en die blijkt songs te schrijven die iets langer blijven hangen. Maar iets langer, dat wel, want spectaculair is het allemaal nog steeds niet. Bovendien lijkt elke ontwikkeling na Journey en Survivor volstrekt aan deze twee voorbijgegaan te zijn. Wat rest is een album dat wederom buitengewoon netjes binnen de lijntjes kleurt. De Def Leppard-koortjes zijn fraai, het is allemaal nét stevig genoeg, maar de verrassing was hier twintig jaar geleden al af. Ten opzichte van het vorige album heeft het gelukkig wel allemaal wat meer substantie, al kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat een song als “Insanity” met een andere tekst al zevenentwintig keer exact hetzelfde door anderen op de plaat is gezet. De enkele keer dat er echt iets verrassends te horen is, zoals het lekker ruige intro op “N.W.S.”, gaat het wel al snel over in confectie-AOR. Dit album mag een stuk beter zijn dan Poley’s vorige poging, en ik heb er zeker meer plezier aan beleefd, het is te voorspelbaar om potten te breken, vrees ik.
mij=Angelmilk / Rough Trade