In het openingsnummer “Flatland” is me nog niet helemaal duidelijk waar Sam Kills Two de luisteraar naar toe gaat leiden. Het is een twee minuten durend ingetogen akoestisch samenspel tussen Fred Bjorkval, Geoff Gamlen en Matt Bell, de drie mannen die samen Sam Kills Two vormen. Dat een cd lang interessant houden, da’s geen sinecure. Gelukkig voor mij gaat bij het volgende nummer (“2020”) het roer om. “2020” ligt meer in de lijn van wat Elliott Smith deed, maar Fred Bjorkvall heeft helaas niet de warme weemoed in zijn stem die Smith zo prettig kenmerkte. Daarna krijgt dit debuutalbum (eindelijk) wat meer pit in het uptempo “Passenger List”, maar Bjorkvall laat zich hierdoor niet van de wijs brengen en blijft ietwat monotoon doorzingen. Het nummer gaat me na enkele draaibeurten toch een tikkie irriteren. Zijn stem komt veel beter tot zijn recht in “Lay Low” dat door zijn koele fingerpicking een oase van rust vormt tot de drums van Matt Bell bijvallen. En zijn drumspel gaat mij naar verloop van tijd behoorlijk tegen gestaan. Dat zich daar even later nog een serene cellolijn bijvoegt, verandert daar helaas weinig aan. Die voegt wel wat toe, maar compenseert die drum-misser niet. Gelukkig vindt Sam Kills Two vanaf dat moment steeds beter zijn draai. Vooral het dreigende “Your Whisper” is een erg fraai Sophia-achtig nummer, waarin de stem van Bjorkvall ook duidelijk de kant van Robin Proper-Sheppard op gaat. Helaas eindigt de cd ook een beetje in mineur doordat de band het nodig vond om na het slotakkoord van “Polar Winter” het nodig vond om nog een kampvuursong als hidden track te presenteren. He bah.
mij=Rocket Girl / Konkurrent