Een originele vinylversie van Nightbird van The Kaplan Brothers doet ongeveer $250 op eBay. En dat terwijl volgens vrijwel elke gangbare norm deze plaat een misbaksel van jewelste is. Stel je voor: twee broers vormen in de jaren zestig een lounge-act. Ze verdienen hun geld met optredens in hotellobby’s, maar hun ambities rijken hoger. Zo maken ze eind jaren zestig twee platen met loungeversies van bekende songs (“Hava Nagilia”, “Green, Green Grass of Home”). Bijna tien jaar later, in 1978 en met een derde broer in de gelederen, komt het resultaat van hun meest ambitieuze project op de markt. Het is een conceptalbum, bestaande uit acht eigen tracks en twee covers. De bekendste daarvan is van King Crimson’s “Epitaph”, dat omgesmolten is tot, ja tot wat eigenlijk? Stel je de ingrediënten eens voor: een crooner die vol pathos, maar vooral vaak erg vals zingt. Daarnaast een bak strijkers en een op hol geslagen Mellotron die een mix van loungemuziek, gedateerde filmmuziek uit de jaren zestig, een countrylick hier en een musicalliedje daar neerleggen. Heel veel gekker zul je ze niet gauw tegenkomen. Nu kan ik afsluiten door te zeggen dat dit een bizar slechte plaat is, maar dat doe ik niet. Want ik heb de afgelopen weken vrijwel dagelijks een keer naar Nightbird geluisterd en in al z’n hysterie en gekte heb ik zelden een zo fascinerend album gehoord. Een diepe buiging voor Erebus Records om deze heilige graal voor liefhebbers van bizarre muziek opnieuw aan de man te brengen tegen een fractie van wat je voor het origineel neer zou moeten leggen.
mij=Erebus Records / import