Na het succes van hun in 2007 verschenen debuutalbum Hats Of The Buskers en de daarvan afkomstige singles bereikten mij geluiden dat The View hun verworven sterrendom aan het vieren waren met drank, drugs en vechtpartijen. Hun ontdekker Pete Doherty zou het niet anders doen. Ik was dus wel benieuwd of de jongens als groep tegen de druk opgewassen waren. Op basis van hun tweede release getiteld Which Bitch? zou ik denken van wel. Waar veel bands hun succes van de eerste, eventueel onder druk, nog eens dunnetjes over zouden doen, durft The View een volgende stap te zetten. Of eigenlijk kan ik beter zeggen stappen, zoals orkestrale begeleiding (“Unexpected”), een trompet (“Jimmy’s Crazy Conspiracy”), een bijna achteloos niemendalletje (“Give back The Sun”) of een gastzanger (Paolo Nutini op “Covers”). Misschien is niet alles even geslaagd (bijvoorbeeld de fluit in “Realisation”), maar de band durft in ieder geval risico’s te nemen. Toch zijn er voor hen die toch wel wat van de oude The View willen horen ook wel typische The View-liedjes die zo op het debuut hadden gekund, zoals “5Rebbeccas” of hun eerste single “Shock Horror”. Which Bitch? is met dezelfde producer opgenomen als hun debuut, Owen Morris. Morris weet het geluid dusdanig te maken dat je soms in de oefenkelder bij een sessie aanwezig lijkt te zijn (“Typical Time 2”), terwijl je op andere momenten qua bombast in een stadion lijkt te staan (“One Off Pretender”). Alle trucs worden van stal gehaald om mij veertien nummers in meer dan vijftig minuten bij de les te houden, hetgeen prima lukt. Naast de nieuwe schijf van het eveneens Schotse Franz Ferdinand doet ook The View mee om de Britpop-plaat van het jaar te worden. Ik ben benieuwd of Doherty met zijn solo-album hier overheen kan komen, of dat de Schotten de macht overgenomen hebben.
File Under gaf ism Tivoli kaarten weg voor het optreden daar 2 april. Daarvoor ben je nu dus mooi te laat.
mij=1965 Records / Suburban