Astra – From Within

Freddie Mercury en Mike Portnoy in een liefdevolle omhelzing; ziet u het voor u? Ach, hoe eng het idee ook is, er kunnen wel mooie dingen uit voortkomen… Mijn theorette van de week is dan ook dat deze relatie daadwerkelijk heeft bestaan, want als ik ooit een liefdesbaby van Queen en Dream Theater heb gehoord is dat Astra wel. Deze Italiaanse prog-rockers doen op hun nieuwste cd From Within iets heel bijzonders: avontuurlijke, melodieuze rock maken die bol staat van de studio-effecten en toetsen, maar tegelijkertijd heerlijk ruig gitaarwerk laat horen, en daardoor intens, stoer en opwindend klinkt. Een hele prestatie, en dit houden ze van de eerste tot de laatste minuut nog vol ook. Leadzanger Titta Tani (geen flauwe grappen over tovenaars, graag) is absoluut de grote ster van de show. Hij zingt, gromt en schreeuwt, vaak vanuit zijn tenen, terwijl het toch melodieus blijft klinken. De achtergrondkoortjes en gelaagde arrangementen doen inderdaad nog het meest aan Queen in hun beste dagen denken, en de chaotische structuur van de muziek lijkt sterk geïnspireerd door, jawel, Dream Theater. De productie is prima, alle instrumenten zijn duidelijk hoorbaar in de mix, en het klinkt allemaal snoeihard zonder dat het een gecomprimeerde zooi wordt. Dat is iets wat je nog maar zelden hoort in dit genre. Kortom, wat een fan-tas-ti-sche muziek. Tot slot: het laatste nummer van de cd valt qua stijl een beetje buiten de boot, maar biedt een prachtige hommage aan Freddie Mercury zoals ik die nog nooit gehoord heb. Tekstueel is het wat voor de hand liggend, door over Freddie te zingen in citaten uit Queen-nummers (‘your life hes been a kind of magic’ *zucht*) maar muzikaal klinkt het Queener dan Queen zelf op dit moment, inclusief multi-track gitaarwerk. En die stem… ik heb in geen jaren zo’n (on)beheerste kracht gehoord in een rockzanger. Eigenlijk niet meer sinds het overlijden van… inderdaad.

mij=Lion Music / Bertus