De Op-Het-Verkeerde-Been-Award 2009 gaat voorlopig naar Black Merda. Op basis van de naam en de albumtitel Force Of Nature had ik metal verwacht. Maar het eerste nummer dat ik van ze hoorde, “Beautiful Thing”, is bijna softsoul en begint met lievige ‘ohooh ohooh’-koortjes. Een eenmalige vergissing? Nope. Black Merda heeft niets met metal te maken. Het klinkt juist als de muziek uit jaren-zeventig-wijde-pijpen-films als Shaft en Super Fly. En inderdaad blijkt Black Merda (uit te spreken als Black Murder, verwijzend naar de moorden op zwarten door politie en KKK, eind jaren zestig in de VS) uit die periode te stammen. Bestudering van de hoes leert bovendien dat het hier een aantal zwarte heren-op-leeftijd betreft. Ze maakten eind jaren zestig, begin jaren zeventig twee albums, naast hun werk als achtergrondzangers voor soulartiesten, en noemden zich toen al ‘The First Black Rock Band’. In 2005 kwamen ze voor het eerst in drie decennia weer bij elkaar en dit Force Of Nature is daar het resultaat van. Na de eerste verbazing en gewenning blijkt Force Of Nature een lekker plaatje. Laat je overigens niet foppen door het openingsnummer “Can’t Get Enough Of The Funk”, want dat is met afstand het minst dynamische nummer van de hele plaat. Een heftige rockplaat wordt het overigens nergens, want dat past niet bij het genre. Wat je wel krijgt is ontspannen funk, soul en rock, met fraaie, doorleefde stemmen, met wahwah-gitaar en sfeervol orgelwerk en vooral: muzikanten met meer vibe in hun grote teen dan tien hedendaagse popsterretjes bij elkaar in hun hele lijf.
mij=Vampisoul / Sonic