Ooit spelde ik de Oor. Tweewekelijks. Van voor naar achter, van links naar rechts. Niets ontging me, ik las werkelijk alles. Ook over artiesten waar ik helemaal niets aan vond. Maar het was muziek en het was Oor. Ik kon dan ook na een tijdje aan de schrijfstijl van de artikelen al zien wie het geschreven had, zonder naar de naam van de auteur te kijken. Deed ik dan meestal ook niet. Dat was anders bij de cd-recensies. Daar keek ik eerst wie ze had geschreven en dan begon ik ze te lezen. Mark van Schaick las ik graag, die deed dan ook de sympho, Hans van de Heuvel, vond ik een zuurpruim. Maar ik begon altijd met de recensies van Swie Tio. Grappig, nooit echt negatief en altijd goed. Ik was dan ook zeer vereerd dat ik de man ooit een handje heb mogen geven. Swie heeft ook de eerste recensie geschreven waarop ik blind (en doof, dus zonder te luisteren) een plaat kocht. Nog op vinyl. Dat was Go The Hack van de Australische Bulldozerpunkers. Mijn platenbaas keek er van op, hij luisterde alles, en was dit toch niet gewend. Maar ik smulde ervan.
Ik moest eraan denken toen ik onlangs bij de Plato in Utrecht Live at dBs 2005, van Cosmic Psychos zag liggen. Een liveopname, vanzelfsprekend opgenomen in dBs, van de band. Dat is lang geleden, dacht ik, ik was inmiddels vier woonplaatsen, tig platenboeren en zovele jaren verder. Maar de cd lag er voor een zacht prijsje, dus meteen meegepakt. En het was als vanouds. Een uur lang raggen, alle grote krakers, behalve “David Lee Roth”, de overstuurde bas en de volledig over-de-top gitaarsolo’s. Heerlijk, lekker meebrullen. Het trieste is dat de cd is opgedragen aan Robbie “Rocket” Watts, hij is helaas in 2006 overleden, na een show in Australië. De cd is in een gelimiteerde oplage van 500 stuks uitgebracht en ik kan er weinig verder over vinden op de internets, dus u zult er wellicht voor naar Plato in Utrecht moeten, maar de cd is het waard.
Toeval bestaat niet, zegt men, en toen ik Storm meldde dat ik Live at dBs 2005 had aangeschaft, meldde Storm dat hij net Cosmic Psychos laatste werkje Dung Australia had binnengekregen. “Dit wil ik er wel bij doen!”, riep ik enthousiast en ik pleurde de cd bij binnenkomst direct de cd-speler in. Maar daar kwam ik toch van terug eigenlijk. De vaste receptuur is er, maar het is net of er wat enthousiasme mist. De nummers zijn ook minder dan op Live at dBs, als is dat niet helemaal een eerlijke vergelijking, want dat is een soort van “Greatest Hits”. Misschien ben ik inderdaad vier woonplaatsen, tig platenboeren en zovele jaren verder en doet de huidige bulldozerpunk me niet zoveel meer. Ik grijp toch iedere keer weer terug naar Live at dBs 2005. Misschien is dat ook wel een mooie afsluiting van mijn bulldozerpunkcarrière. Wat me er niet van zal weerhouden om ze weer eens live te aanschouwen, want er is een nieuwe gitarist, John McKeering en de band toert immers nog steeds lustig voort. Hooray Fuck!
mij=dBs Records& Australia / Pitshark / Clearspot