‘Maedchenmusic’. Meisjesmuziek. Iemand vond het nodig om deze tag op LastFM bij Dirk Darmstaedter te zetten. Ik moest hier om glimlachen. Is hier soms iemand hevig gefrustreerd? Ik krijg zelf associaties met wegzwijmelende meisjes die bijna flauwvallen als hun sexy wanted-boy het podium betreedt. Of zou deze persoon wat anders in gedachten hebben gehad? Ik ben hier nog over aan het nadenken als ik bij een concert van The View ben. Hier zijn veel meisjes in de pre-puberleeftijd. Gelukkig geven de beukende en springende boys in het publiek deze meisjes geen kans om flauw te vallen. Maar bij meisjesmuziek zou ik me hier toch wel iets voor kunnen stellen. Bij Dirk Darmstaedter, Duitser (nee, dat hoor je niet) en ooit zanger van The Jeremy Days, ligt dit anders. Darmstaedter is geen boy meer en zover ik dat kan beoordelen is hij nou ook niet de knapste. Hij maakt degelijke, al is dit niet negatief bedoeld, liedjes: semi-akoestisch met gitaar, melodieus qua vorm, en liedjes die soms naar popmuziek neigen (The Beatles) en op andere momenten meer richting folk gaan (Bob Dylan). De afwisseling maakt dat het twaalf liedjes bevattende album Life Is No Movie (de titel past ook al niet in de ideale meisjesbeleving) een prima singer-songwriterplaat is, die niet meteen al zijn geheimen prijs geeft. En dat zijn bij mij op termijn vaak toch de albums die ik nog wel eens wil draaien. Maar wat hij nou met Meisjesmuziek te maken heeft, ik zou het echt niet weten.
mij=Tapete / Sonic