Het moet ook niet gekker worden: Marty aan de synthpop. Normaal gesproken ben ik namelijk nogal van de gitaren. Ik ben zelfs een actief bespeler van het instrument. Maar sinds begin deze week is er maar een cd in de lade van mijn speler te vinden, namelijk deze debuutschijf van het Ierse Fight Like Apes. Dit kwartet schotelt de luisteraar een ongekende vorm voor van uitgelaten synthpop, aangelengd met gelijke delen emopop en cyberpunk. Denk richting Mates Of State maar dan minder truttig, of een Matt And Kim maar dan zonder remmingen. Het geheime wapen van de band is zangeres MayKay, die het ene moment als een hitsige Gwen Stefani klinkt, maar net zo makkelijk de longen uit haar lijf schreeuwt zoals Julie Christmas (Made Out Of Babies) dat ook zo lekker kan. Fight Like Apes knalt zich met een ongekend enthousiasme door de twaalf songs op deze plaat, en koppelt uitgelaten zanglijnen aan kostelijke tekstflarden en rake slogans. De manier waarop de voltallige band “You’re So Fired!” zingt in het briljant getitelde “I’m beginning to think you prefer Beverly Hills 90210 to me” levert mij in ieder geval een kamerbrede glimlach op. En dan heb ik het nog niet eens gehad over die andere bangers op deze plaat: knalopener “Something Global”, het cyberpunkende “Digifucker”, het poppy “Lend Me Your Face” of het Killers-overklassende “Do You Karate”. Kortom, hits te over op deze klapper van de week, en alvast een eerste notatie voor mijn komende jaarlijst.
mij=Model Citizen