Ik kende Gazpacho, ook wel eens ‘de beste band zonder platencontract’ genoemd, eigenlijk alleen als support act van Marillion, maar met het noemen van laatstgenoemde band doe ik Gazpacho eigenlijk tekort. Want ja, dan heb je altijd meteen van die mensen die denken: ‘Oh, symfo’ en die dan deze recensie niet meer verder lezen. Helaas, want die lopen dan toch echt wat leuks mis. Gazpacho is namelijk veel meer dan een symfonische-rockband. De zes Noren klinken op hun nieuwe cd Tick Tock soms heus wel eens als Marillion in hun Brave-periode (zoals in “Tick Tock, Pt. I”), en de lengte en naamgeving van hun nummers is ook niet altijd even handig wat dat betreft, want erg ‘symfonisch’ aandoend. Maar evenzo vaak klinken ze bijvoorbeeld als Muse (in opener “Desert Flight”) in hun betere dagen, of gewoon helemaal als zichzelf. Een band die zeer geslaagde atmosferische muziek maakt met elementen van folk, rock, pop en ja, ook progressieve rock zoals ook Porcupine Tree die maakt. Voor mij dus een zeer positieve verrassing, dit album. En een band die een album baseert op het leven (of liever de dood) van de schrijver van mijn favoriete kinderboek, Le Petit Prince, die kan toch al snel niet meer stuk!
mij=HWT / Bertus