Alles heeft een begin. En hoe verder in het verleden dat begin ligt, hoe meer het tot de verbeelding spreekt. Neem nou het oeuvre van Klaus Schulze. Dat is bijna onmenselijk groot, groeit nog steeds met beangstigende snelheid, en lijkt voorlopig nog niet aan zijn einde te komen. En nu, uitgerekend in het Darwin-jaar, wordt onomstotelijk duidelijk hoe het allemaal begonnen is: met een suf tweedehands orgeltje, wat knutsel-elektronica, en een tape-recorder. En dan maar opnemen… En opnemen heeft-ie gedaan: uur na uur, wat het uiteindelijk mogelijk heeft gemaakt dat deze set maar liefst zes cd’s omvat, met een totale speelduur van acht (!) uur. En voor hen die denken dat de muziek van Schulze tegenwoordig monotoon is: veel succes bij het beluisteren van oneindig lange dreunende bassen, vals klinkende boventonen en tsjirpende, piepende geluidseffecten. Het is donker, zwaar, traag, en ik beluister het allemaal ademloos. Vooral omdat het me ontroert dat iemand met zo weinig middelen zoveel gevoel en sfeer in zijn muziek kan stoppen. Als er één soort muziek is waarvan ik zou geloven dat het door een buitenaardse beschaving is gemaakt en ons via kosmische straling heeft bereikt, zijn het deze composities. Voor de kenners van het werk van Schulze is het leuk om te horen hoe sommige van deze experimenten, want dat zijn het toch voornamelijk, in andere vorm op zijn eerste albums terecht zijn gekomen. Ook is het bijzonder om hem gitaar te horen spelen. Nee, het is geen Steve Howe, maar het past wonderwel bij de muziek, hoewel Schulze in een interview op de Rheingold-set verklaart dat hij deze uitstapjes (voornamelijk te horen op Blackdance) als de enige misstap uit zijn carriere beschouwt. Maar het meest tot de verbeelding spreken toch de alleroudste opnames, waarbij je vaak gewoon niet weet waar je naar luistert. Is dat nou écht alleen een orgel, of zijn het door filters vervormde orkestgeluiden? Is het live gespeeld of middels oneindig gepruts met banden aan elkaar geplakt? En dan blijkt er toch weer dat gevoel van mythe rondom het ontstaan van deze muziek heen te hangen. Schulze mag dan tegenwoordig een hypermoderne opnamestudio hebben, of op toneel vriend en vijand verbazen met een enorm arsenaal aan instrumenten en ander elektronisch speelgoed, met deze retro-set bewijst hij voornamelijk dat hij op zijn best is als hij beperkt wordt. Hopelijk luistert-ie zelf goed naar deze opnames voordat hij aan de volgende cd begint, die vast ergens eind volgende week in de winkels zal liggen.
mij=Revisited Records