London Calling 2009 – Vooraf

Ik moet zeggen dat ik met een behoorlijk enthousiasme naar London Calling 2009 aan het uitkijken ben. Niet alleen is het een meerdaags event met een -voor mij- betrekkelijk groot aantal bands die onbekend zijn en dus sowieso leuk om heen te gaan -hoog aangeschreven door vrienden en wel- maar er is nog een zeer leuke bijkomstigheid, in zoverre dat ik vrij plotseling voor een zekere website een en ander mag uitvoeren, wat het een extra leuk tintje geeft.

Goed voorbereid als ik ben luister ik al weken zeker niet naar de artiesten die in de line-up vermeld staan tenzij De Staat, Vampire Weekend, Los Campesinos! en She Wants Revenge eraan toegevoegd zouden zijn… met andere woorden: ik zou er behoorlijk koud in gaan, ware het niet dat een voorbeschouwing gepland was met de vrienden die samen met mij London Calling onveilig gaan maken. Bij deze dus!

mij=Door Andrew.
Om niet geheel een flater te slaan kan ik gelukkig zeggen dat er exact één artiest in de line-up staat die ik al ken, en dat is Little Boots. Ik ben namelijk erg verliefd op Ms. Hesketh sinds mijn waanzinnige internetspeurtocht naar het fenomeen de Tenori-On, een elektronisch muziekinstrument dat mijn creativiteit, OCD, nerd-gehalte en gadgetfetish in één keer weet te bevredigen. Little Boots, in een aantal filmpjes op de bekende sites leuk tentoongesteld vanuit haar kamer, werkt er leuk mee en ik was natuurlijk op slag verliefd.
Bij The Airborne Toxic Event zit ik al gelijk met een erg leuk gevoel: op internet vond ik een aantal nummers waar ik direct al een dicht-bij-het-podium gevoel van krijg en ik heb veel zin om ze live te zien. Het is een beetje bouncy maar er klinken behoorlijk serieuze bands in door, wat mijn gevoel alleen maar versterkt. Fight Like Apes wordt voor mij na ongeveer vijf seconden luisteren ook op de Verplichte Kost-lijst bijgeschreven. Ik ben erg gevoelig voor heldere stemmen, de zangeres MayKay heeft een punk-opera-zweem over zich in zowel audio als visueel aspect, en iedere band die het durft een nummer de titel “Lightsaber Cocksucking Blues” mee te geven moet je gaan zien uit general principals.
Filthy Dukes, jeetje, als je je een gehaktmolen voorstelt waar je een bonte verzameling leuk Brits spul in stopt…mmm Bloc Party, maar ook bijvoorbeeld Bowie, dat lekker kruidt met fijn internationaal geweld (o.a. GusGus hoor ik er in terug), Daft Punk, Santogold en meer, dat vervolgens marineert in de Engelse clubscene…nou, dan krijg je Filthy Dukes. Via hun website is overigens een documentaire online te bekijken die zeker de moeite waard is als je een betere indruk wilt krijgen waar deze mensen mee bezig zijn. James Yuill weet mij gelijk ook te interesseren, want naast het electrogeweld dat hij produceert in een nummer is er veel meer leuks van deze artiest. Ik hoor hier een grote broer van Kings of Convenience, Sebastian, die Belle heeft verlaten voor een keyboard en een laptop. Deze James verschijnt ook op mijn verplichte lijst.

Lowline is een band waarnaar ik op basis van de beschrijving op de site van London Calling eigenlijk al heen wilde, en nu wil ik dat nog steeds wel, maar dan hoop ik dat het livegeweld wat heftiger is dan het matte dat ik op de site te horen krijgen. De Engelse pers mag hier dan wel erg warm voor lopen, mij klinkt de band dankzij de diverse voorproefjes als een ontkrachte Oasis, waarvoor ik echter toch wel bereid ben me te laten verrassen in de zaal. 'Pulled Apart By Horses…I see young people…jumping kwam in me' op en Dennis, die aanzienlijk serieuzer is dan moi wist natuurlijk waar het wel om ging: “I see Art Punk” – maar als ik in de zaal ben zal dit voor mij het moment zijn dat ik even toegeef dat ik zo oud ben als ik ben en het verzameld jeugdgeweld lekker bezig laat gaan. Naar Stricken City wil ik daarentegen wel heen, op basis van een leuke stem, hoewel de muzieksnob op de laptop naast mij iets moppert over Sky Larkin, leuker en minder Björk. Ik ga het meemaken en dan trek ik mijn eigen conclusies.
Als ik de eerste dag al overleef volgt een fijn binnenkomertje op dag twee met The Big Pink. Het klinkt me als een chille Underworld met een vleugje Kula Shaker. Als ze een dikke bas er ook in naar voren laten komen ben ik wel in de zaal aanwezig. Dananananan-TingTings/LosCampesinos!/ArchitectureinHelsinki-Aykroyd komt ook heel leuk binnen in de lijst, zeker als je al into de vergelijkende waren zit, maar het is gewoon superleuk dus en absoluut een aanrader. Ik verwacht een zaalexplosie met rondvliegende All Stars, Vans en wat er nog meer op ooghoogte voorbij mag komen. En als dat uitblijft ga ik daar zelf wel voor zorgen. You be warned!
Marina and the Diamonds is een leuke mix van Amanda Palmer en Florence and the Machine. Mijn oren vinden dan ook dat ik er bij moet zijn, al is het om een erg leuk concertje uit het verleden nog even extra te vieren en voor de leuk van Marina zelf. Hierna naar The Joy Formidable rennen want het internet levert superleuke clips met aangename muziek, dus ik schrijf deze lekker met grote letters op mijn Verplichte Kost-lijst als misschien de leukste aanbieding van deze London Calling. En dat betekent, waarde lezer, dat je er zeker niet heen moet gaan. Blijf weg! Dit is niet leuk! Ik méén het.

Dag drie (!) alweer. Vol verwachting klopt ons hart nog steeds. Even inkomen bij The Asteroids Galaxy Tour, wat mij momenteel met een ietwat meh-gevoel achterlaat. Het internet geeft een gevoel analoog aan een KNMI-weerbericht en het hangt er echt af wat er in de zaal gaat gebeuren wat mij betreft. De Chew Lips geven me wél weer het gevoel dat zij de zaal kunnen laten springen en ik hoop dan ook dat gaat gebeuren, want ik ben zo weg naar Chrome Hoof omdat de foto's en het commentaar van de fotograaf op de laptop naast mij vertellen me dat ik daar wel bij wil zijn, ook al is het wellicht iets te eclectisch voor me (mijn spellingchecker zei eerst 'dyslectisch' trouwens en dat past net zo goed). Bij The Cinematics wil ik even opmerken dat ik vrijwel alle bands die ik er in terug hoor echt nagenoeg zonder uitzondering supertof vind/vond. Van Joy Division tot U2 en The Sisters of Mercy – maar dat wil niet zeggen dat een mengsel van dit alles automagisch verzekerd is van succes. Het is altijd leuk om een aantal oude vrienden tegen te komen, maar als de rij vrienden behoorlijk lang begint te worden ga ik me toch een aantal dingen afvragen.

Het is misschien wel de derde dag, maar momenteel merk ik dat ik me steeds meer moet gaan enthousiasmeren, want ik voel geen supersterk crescendo in de programmering die ik via het internet voorbeschouw. In het geval van The Phantom Band rijst des te meer de vraag bij me wat de Engelse recensenten precies bedoelen met de lof waarmee ze deze band overladen. Ik hoor het nog niet, sorry guys. The Backhanded Compliments daarentegen snap ik heel wat beter, en om mijn andere commentaar te nuanceren, zeer herkenbare invloeden kunnen, mits uitstekend verpakt, superleuk zijn. De bands die naar voren komen in muziek en stem, Arctic Monkeys, The Last Shadow Puppets, featuren behoorlijk veelvuldig in de cd's die mijn stereo in gaan en voor het eerst word ik echt weer blij.
Ik ga het druk krijgen met bands kijken voor het eerst sinds Airwaves, want er is héél véél dat ik wil zien. De lijst is lang en er is heel wat leuks. Ik ben erg benieuwd. Roll on Thursday!